Η Μπλάνς κατέρρευσε, ήταν μόνη μέσα σε έναν κόσμο που ξέρναγε χολή. Κι η Βίβιαν κατέρρευσε, σαν ήρθε η στιγμή. Έγινε αέρας η τέφρα της πάνω από μια ήρεμη λίμνη. Μαζί της πετούσαν και λίγες εικόνες από τα μάτια της, ένα πλάσμα κυριευμένο από φωτιά και θέλω. Την γνώρισα όταν την είδα με τον Μπράντο στο φλεγόμενο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς, την κατάλαβα γιατί ανήκω στο ίδιο ζώδιο με εκείνην, αν θέλεις να σου μιλήσω λίγο αστρολογικά. Είχε πει σε μια συνέντευξη της, είμαι σκορπιός και οι σκορπιοί τρώγονται από μέσα τους. Αν πάλι δεν θέλεις την αστρολογική όψη δεν έχεις παρά να δεις τα μάτια της στην Μπλανς και στην Σκάρλετ -σκορπιός κι η συγγραφέας του όσα παίρνει ο άνεμος-. Τα μάτια της ήταν κυρίαρχα σε όλο το πρόσωπο και φώτιζαν τις σκιές ενός ψυχισμού τεράστιου. Τι γίνονται οι άνθρωποι με αυτόν τον τεράστιο ψυχισμό; έχω δει κάποιους από αυτούς μέσα από τα έργα τους και έχω δαγκώσει τα χείλια μου από θαυμασμό ενώ η καρδιά μου φώναζε σαν λύκος. Ο φιλάσθενος Προυστ που έγραφε σημειώματα στην μητέρα του η οποία ήταν ξαπλωμένη στο διπλανό δωμάτιο, ο Φιλάσθενος και ανέραστος Προυστ που άλλαξε την όψη της λογοτεχνίας, αυτός που έγραφε όσα δεν είχε ζήσει. Μάλλον θα έκανε πτήσεις έξω από το σώμα του.. Ο Αντρέ Ζιντ με τις γήινες τροφές του και τον Προμηθέα Δεσμώτη που έβαλε φωτιά στον ηλίθιο σνομπ κόσμο της αστικής τάξης με τις λέξεις του. Ο Όσκαρ Ουάιλντ που αντί για μίσος στον ανάξιο εραστή του τον έκανε μέρος ενός θαυμάσιου μυθιστορήματος που έγραψε στην φυλακή (De Profundis ), αυτός ο αδαμάντινος θησαυρός της τέχνης που με το πορτρέτο του ταξίδεψε στην αδάμαστη σάρκα του νάρκισσου. Ο Μπωντλαίρ που ταξίδεψε πολύ μακριά, άρρωστος βαριά για να πεθάνει τελικά στην αγκαλιά της μητέρας του, μια αγάπη που δεν μπόρεσε ποτέ να απαρνηθεί και να σκοτώσει. Όλα αυτά τα πλάσματα κι άλλα τόσα,διακατέχονται από ατόφια, καθαρή μαγεία. Η αύρα τους υπάρχει κοντά σου και μόνο σαν τους σκέφτεσαι. Μαγικά πλάσματα που κατέρρευσαν. Που για την ακρίβεια είχαν καταρρεύσει πολύ πιο πριν, ίσως κι επάνω στην γέννα τους. Ένα χρωματιστό γυαλάκι μπαίνει μέσα στην καρδιά τους μόλις βγουν και κολυμπήσουν έξω από την μήτρα. Και πολλούς από αυτούς τους συνδέει μια αφιλόξενη μήτρα... Η ανθρωπότητα χρωστάει πολλά σε αυτές τις αφιλόξενες μήτρες... Άραγε υπάρχουν τετράδια της ευτυχίας; Και πόσο αντέχουν να υπάρχουν αν υπάρχουν; Με ενδιαφέρουν βαθιά οι άνθρωποι που υποφέρουν, που πάσχουν με την αρρώστια της ανθρωπότητας. Που τους νιώθω να καίγονται σαν τα φτερά μιας πεταλούδας πάνω από ένα σπίρτο. Πες μου ειλικρινά, προλαβαίνεις να κάψεις τα φτερά σου στο άναμμα ενός σπίρτου; Σε ενδιαφέρει να ζήσεις θυελλωδώς ως το τέλος χωρίς να κάνεις θόρυβο γύρω σου; Μπορείς να γράψεις στα<< αρχίδια>> σου όλα όσα σου απαγορεύουν; Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ζήσεις όπως θέλεις. Πες μου, όταν βλέπεις τις ηρωίδες του Τένεσι Ουίλιαμς ματώνεις; Εγώ ματώνω. Και καίγομαι. Κάποτε θα θριαμβεύσουν οι ήττες του κόσμου. Δεν θέλω νικητές, ακούς; Τους ηττημένους θέλω. Κι όλους τους αδικημένους του Ντοστογιέφσκι. Κάποτε θα κάψω όλους τους αγαπημένους μου ήρωες στα βιβλία και στις ταινίες. Ίσως έτσι καταφέρω και καώ μαζί τους ενώ θα ζωντανεύουν. Σίγουρα δεν θα υπάρχει πιο ωραίος θάνατος.. (Στους μαγικούς ανθρώπους)