Στο πέλαγος της πεονίας, άγριες και αδάμαστες, οι γυναίκες, βρέχουν τα χείλια τους με τον απαγορευμένο καρπό.
Σταγόνες από λευκό γάλα, στην κοιλιά τους και στα χέρια.
Άντρες με φαλλούς που κοιτάζουν τον ουρανό, χαιδεύουν τα στήθια τους.
Φορούν ασπίδες από ασήμι που η λάμψη τους φτάνει ως τον ήλιο.
Πολεμούν μεταξύ τους και βγαίνουν από το σώμα τους φωτιές.
Ώσπου το απόγευμα, να τους βρει η ειρήνη, με χρώματα πληθωρικά στα βουνά να στέκουν.
Και γύρω γύρω, η θάλασσα εξαγριωμένη, χτυπά στην ράχη τα δελφίνια.
Μα μόλις οι αμαζόνες αγγίξουν το στόμα τους εκεί που οι άντρες εκλιπαρούν ριγώντας,
ένα αστέρι θα μουσκέψει πέφτοντας.
Στην πτώση του θα ενωθεί με τις σταγόνες από το λευκό γάλα.
Κι εκεί, στο πέλαγος της πεονίας λάμψεις και κρότοι, θυμίζουν την ήττα των θεών.
Όταν ο Σείριος σε ταξιδέψει, σήκωσε το κεφάλι και δες.
Μα έπειτα ιχνηλάτισε με τα μάτια σου την θάλασσα.
Όλα από εκεί ξεκίνησαν,
από το πέλαγος της πεονίας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου