Διαυγής και ευανάγνωστος, ο έρωτας σου. Οι ορχιδέες στο βάζο, σκύβουν το κεφάλι τους, σαν μπαίνεις στο δωμάτιο. Ζητώ από τα πάντα να σιωπήσουν, να ακούσω μόνο την δική σου ανάσα ή τον χτύπο της φλέβας στο μυαλό σου. Και στον λαιμό σου να ακούσω το αίμα. Ο άντρας όταν ξέρει να αγαπάει, η γυναίκα, πιο πολύ γυναίκα, γίνεται. Μπορεί να θυμάται μόνο εκείνον. Να τον σκέφτεται όλη μέρα. Να μελώνει δαγκώνοντας τα νύχια της ώσπου να ρθει η ώρα. Να θυμάται ξανά την μνήμη που κοιμήθηκε στην πρώτη απογοήτευση και να μην νιώθει πως την ακυρώνει. Τα σεντόνια είναι σάπιο μήλο, η πόρτα είναι κλειστή. Κομμάτια ποίησης ξυπνούν μαζί τους, είναι τα σώματα που ονειρεύονται στίχους και οι άγγελοι αόρατοι μαζί τους καραδοκούν. Έχεις σκεφτεί πόσο υποφέρουν οι άγγελοι που δεν μπορούν να κάνουν έρωτα; Οι πίνακες στους τοίχους πόσο αποζητούν την αγάπη μας; Και οι ενδοχώρες μας πως τραγουδούν, μπορείς άραγε να τις ακούσεις; Κάθε φορά που σκοτώνεται ένα περιστέρι από αυτοκίνητο ένας άγγελος γίνεται πίνακας. Αλλά η γυναίκα είναι άγριο κι άγιο πράγμα. Όσο ζητάει, τόσο θέλει. Κι αναζητά κι όλον τον κόσμο όταν ερωτευτεί. Η γυναίκα είναι ο αιρετικός επισκέπτης της γης. Και τώρα, ας πιούμε κόκκινο κρασί και ας καπνίσουμε τσιγάρα. Κάθε συμπόσιο ιδιωτικής προέλευσης είναι ένα μικρό θαύμα. Το συμπόσιο των ψυχών που ξεστράτισαν από το πλήθος. Στα σεντόνια από σάπιο μήλο θα ξεσπάσει πόλεμος. Νικητής και ηττημένος, ο κανένας. Μόνο αυτός που θα διαθέτει προσωπείο διπλής όψης. ΔΕν διαλέγω κανένα. Η μνήμη δεν είναι εσωτερική. Εξωτερικό άκουσμα του μικρόκοσμου είναι ,απλωμένο στον μακρόκοσμο. (Ζωή απλωμένη έξω από τα δίχτυα)