ταύτιση

Άσε με να σου μιλάω χωρίς φραγμούς, χωρίς φόρμες κι αποστρόφους, και βέβαια παραλείπω τα αποσιωπητικά... Τα φεγγάρια που κύλισαν στο πηγάδι όλα μου τα Καλοκαίρια, στα έδειξα,,κρατώντας ένα ασημένιο χέρι σαν αυτά που κάνουν τάματα οι άνθρωποι που είναι απογοητευμένοι.. Τράβηξα τον καπνό στον πνεύμονα κι ύστερα στον έδωσα μέσα στο στόμα σου σαν ένα φιλί. Σε φαντάζομαι νεκρό, εγώ στα γόνατα κρατώντας ζουμπούλια να τραβώ τις σάρκες μου. Να κλαίω κοντά σε ένα μαρμάρινο μνήμα και μετά να πετώ την τέφρα σου στο Πέλαγος.. Σε φαντάζομαι νεκρό μόνο και μόνο για να μπήξω βαθύτερα την ύπαρξη σου και την έλλειψη σου στα χέρια μου κι ύστερα σε όλα τα αδιάβαστα κύτταρα μου. Μετά θα ζητάς να σε αναστήσω με την αγάπη μου, εγώ το λέω έρωτα μιας γυναίκας που τραβήχτηκε στα άκρα ακροπατώντας, ζαλισμένη από τον ίλιγγο του γκρεμού. Είναι ωραίο να πέφτεις.. Είναι ακόμη πιο ωραίο να σηκώνεσαι και να κοιτάς το ύψος που πέταξες. Σε βλέπω να έρχεσαι να με παίρνεις από μια στάση λεωφορειου , όπου γύρω είναι άνθρωποι σαν ζαλισμένα πρόβατα, μας κοιτάνε, κοιτούν την αχλή ατμόσφαιρα που χύνεται στα πρόσωπα μας και θαυμάζουν και ζηλεύουν. Να σε θαυμάζω θέλω. Να ζηλέψω όταν μαρτυράς τραγούδια και στίχους σε θεούς αυτόφωτους, υπερβατικούς και ωραίους. Η ατέλειωτη διαδρομή του σπέρματος στο ωάριο δεν είναι δα και κανένα στοιχείο της Πανωραίας. Μα είναι οι δονήσεις οι καταραμένες, που πάνε κορμί και ψυχή μαζί και καρδιά. Αυτές τραβούν το υπογάστριο πέρα από τους μύθους του Άδη και της Ήρας το κατόπι.. Να σε ζω θέλω. Όχι με τον τρόπο που ζήσαμε μέχρι τώρα.. Τον άλλον ζητώ, τον αμόλυντο. Αυτόν που κρατήθηκε από ζήλο για εσένα κι εμένα.. Ο κόσμος μετά από εμάς η κιβωτός του Νώε κομμάτια. Κομμάτια και θρύψαλα.. Μετά θα βγει η νύχτα και θα συναντήσει την ημέρα που θα φεύγει. Να σε θαυμάζω θέλω. Ο πόθος μου θα είναι πάντα στέρεος σαν την πέτρα. Όχι λευκή μα θα έχει όλα τα άλλα χρώματα... Τα απομνημονεύματα των ερώτων μου στα διάβασα. Γι αυτό με διεγείρει που έχεις πάντα αγωνία για την φυγή μου. Κανείς δεν ξέρει αν θα μείνουμε ή θα σκορπιστούμε σαν φαντάσματα.. Αλλά αυτό που μένει είναι πως ζήσαμε και ζούμε πέρα από τις κορφές του Ολύμπου. Πέρα από την τρέλα και τον θάνατο. Τα τρώμε σαν την ζάχαρη αυτά και τα δίνουμε ο ένας στο στόμα του άλλου. 'Αφησε τους άλλους, αυτοί ζητούν μια διέγερση και μια οργασμική συχνότητα ή μια τυχαία αμοιβαιότητα... ΔΕν είναι μεγαλαυχία, είναι η απλότητα της μνήμης των σωμάτων. Μα και κάτι βαθύτερο. Μια προηγούμενη ζωή που έζησε μακριά από την άλλη.