Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014


Σιχαίνομαι τα καλά παιδιά, σε τούτη την χώρα που είναι πάντα υπό κατοχή, τα <<καλά παιδιά>>, λύνουν και δένουν. Στην πολιτική αρένα, μόλις βγαίνουν, σαν ταύροι καταγγέλουν τα συστήματα που θρέφουν δέκα ακριβώς νεκρούς που παριστάνουν τους ζωντανούς. Ύστερα μόλις καθίσουν για καιρό στο μεγάλο γραφείο τους πρόβατα γίνονται και αρουραίοι. Πρόβατα, γιατί ακουλουθούν τον νεκροζώντανο χορηγό τους, αρουραίοι μετά γιατί χρειάζεται να μάθουν τις υπόγειες διαδρομές.. Μοιράζονται τον υπόγειο μπαξέ τους, ραβασάκια, βίζιτες, βίζες και λιμουζίνες που τους πηγαίνουν στα βόρεια ή στα νότια, ποτέ στο κέντρο, βλέπεις το κέντρο είναι για αυτούς που δεν φοβούνται τις κατσαρίδες. Ύστερα, τα <<καλά παιδιά>> είναι γνωστό πια πως είναι κωλόπαιδα, μόνο που ο καημένος, ο απαίδευτος λαός το αντιλαμβάνεται μόλις είναι αργά για δάκρυα και νάρκες. Τα δάκρυα βγήκαν κι οι νάρκες μεθοδικά ξετινάζουν μισθούς και κώλους. Είναι και τα άλλα <<καλά παιδιά>>, οι καλλιτέχνες, που κι αυτοί δίνουν δεξιά αριστερά συνεντεύξεις δείχνοντας το ευγενέστερο τους πρόσωπο, ω θυγατέρα, ω γιε μου, γιε μου δεν τον άκουσες τον δολιο σου πατέρα κλπ, είναι που λες κι αυτοί που πάσχουν μαζί με τον λαό, αυτήν την περιφρονημένη σαύρα, πάσχουν κι αυτοί και καταγγέλουν τις σκοτεινές δυνάμεις ή διαφημίζουν πως ξέφυγαν από την κατάθλιψη, αυτοί που κάποτε ήταν τα παιδιά του ενός ή του άλλου (μεγάλου σκηνοθέτη), οι ποιοτικοί και που τώρα πάσχουν κι αυτοί οι μνημονιασμένοι ενώ στην πραγματικότητα ζητούν έναν χορηγό ή μια καλή είσπραξη από την παράσταση που θα υποστηρίξει φυσικά η λοασαύρα, ή είναι κι αυτοί που ποτέ δεν έφυγαν από τον κουραμπιέ, δεν χάθηκε κανένα πόστο χορηγίας, αχ, κι αυτοί <<καλά παιδιά>> πάντα ήταν, μην το ψάχνεις... Είναι και οι δημοσιογράφοι επίσης πολύ <<καλά παιδιά>>, καλά αυτό το γνωρίζουν και τα πεντάχρονα στην χώρα αυτή. Καταγγέλοντες κι αυτοί μετά την πρώτη λάμψη της κρίσης, μετά καταγγελόμενοι, αλλά όλοι <<καλά παιδιά>> ξεκίνησαν.. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να πω τίποτε για την πάρτη τους, σου είπα αυτά τα ξέρουν και τα πεντάχρονα. Απλά με τα χρόνια και την αλλαγή των καιρών οφείλει κανείς να ομολογήσει πως τους ανήκει επάξια η φιγούρα της περσόνας... Μαλάκα, λαοσαύρε, μαλάκα, να φοβάσαι τα καλά παιδιά. Τα καλά παιδιά είναι γυαλισμένα κωλόπαιδα. Κι όχι του δρόμου και της υπερβολής στην ζήση. Είναι του σαλονιού και στην σειρά με προφυλακτικό ένας ένας.. Μαλάκα λαοσαύρε, όλοι παρακολουθούμε εκτός από αυτούς μια εθνική παράσταση που εδώ που τα λέμε σαν παράσταση δεν αξίζει μια εκτός από τις ατάκες τις αναγκαστικές κι αυθόρμητες ή αυτές που χρειάζεται να ειπωθούν με το όπλο στο μέτωπο, το δικό μας ηλίθιε, όχι το δικό τους. Το τέλος είναι άγνωστο. Αλλά μακριά από τα <<καλά παιδιά>>. Κι από αυτά που διαφημίζουν πόσο καλά παιδιά ή ασυμβίβαστοι είναι. Γάμησε τους όλους αυτούς.. Είναι κωλόπαιδα από κούνια. Θα σε πατήσουν για να ανέβουν. Ένας είναι ο στόχος τους, ο ΣΤΟΧΟΣ, όποιος κι αν είναι. Κι εγώ λαοσαύρος είμαι, δεν σου λέω κάτι άλλο, αλλά τουλάχιστον βλέπω γρήγορα πια τον κωλοπαιδισμό τους. Δεν γίνομαι βούτυρο στο ψωμί του κάθε παπάρα. Δεν έχω οίκτο. Έχω σιχασιά. Έχω πιάσει φρένο στην κατηφόρα, γιατί φίλε ετούτη η κατρακύλα όλα τα παρασαίρνει.. Να δούμε στο τέλος ποιός θα επιβιώσει.. Αλλά που είσαι; Μην είσαι ηλίθιος, μην τσιμπάς.. (Τα <<καλά παιδιά>> είναι παντού, ο λαοσαύρος κοιμάται ήσυχα..)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου