των εραστών πάντα

Τα δωμάτια της αφής μας είναι πολλά. Τα επισκεπτόμαστε, και κάθε φορά κάνουμε με διαφορετικό τρόπο έρωτα. Άλλο δωμάτιο έχει αμαζόνες και πειρατές με μάτια γυάλινα. Άλλο δωμάτιο έχει ένα τεράστιο πιάνο με ουρά. Τα μάτια σου μοιάζουν με εκείνα ενός μύστη στις Ινδίες που περπατά μέρες και μέρες προσευχόμενος με έναν λωτό. Εγώ πάλι, προσπαθώ να μην είμαι μόνο εγώ, να είμαι όσα κράτησα εδώ επάνω πατώντας στο καύκαλο της γης. Κάνουμε κύκλους επάνω στα σεντόνια μας καλώντας κάποιες θεότητες ξεχασμένες στον χώρο- χρόνο. Οι θεότητες έρχονται με ασιδέρωτα φτερά. έχουν πτυχές στα βελούδινα ρούχα τους και κοιτάζονται στα μάτια μας. Με πεθαίνουν τα μάτια σου. Ως τώρα νόμιζα πως πέθαινα μόνο κοιτώντας αυτά που λένε αλήθειες. Η μεταξωτή κλωστή μας ενώνει. Γίνομαι πελώρια, ακούς; Φτάνω ως τον ουρανό, αποκτώ δυνάμεις που μέχρι τώρα μόνο τις υποψιαζόμουν. Είσαι το εκλεκτότερο δαιμόνιο μου. Μου. Σου. Εμείς. Με φιλάς κλείνοντας τις πληγές της εποχής που ήμουν παιδί. Κάνουμε έρωτα με κλειστά μάτια. Μα τα ανοίγουμε ακολουθώντας τις εκφράσεις που αλλάζουν τα πρόσωπα μας. Αλλάζουν οι εκφράσεις με ταχύτητες φωτός. Σου λέω, μαζί σου διακυβεύεται η ελευθερία μου, εσύ γελάς. Ψήνεις πορτοκαλόφλουδες επάνω στην παλιά σόμπα. Μου δίνεις να μασήσω κι εγώ αρχίζω να μασάω τα χέρια σου. Βρέχω τα δάχτυλα σου 'ενα ένα , τα αφήνω μετά επάνω μου. Και όλα τα δωμάτια της αφής μαζί μας καίγονται. Ύστερα ένα φλόγιστρο ξερνάει φωτιές και κατακαίει την πόλη μας. Δεν υπάρχει τίποτε από την παλιά πόλη. Υπάρχει αυτή εδώ η νέα, η δική μας. Ναι. Οι εραστές θα μείνουν ζωντανοί. Ανέκαθεν έτσι γινόταν, ακόμη κι αν χρειάστηκε για κάποιους λόγους να στερηθούν την ζωή τους. Μπορεί να πέθαναν μα ζουν πάντα στην μνήμη μας. Μείνε εντός μου. Ώσπου να σουρουπώσει. Το σούρουπο και το ξημέρωμα είναι οι ώρες των εραστών..