ατιτλο

Είναι μέσα στο τρένο, πάντα της άρεσαν τα τρένα και οι προορισμοί δίχως στόχο.
Ακουμπάει στο τζάμι το πρόσωπο.
Το κεφάλι της είναι παραδομένο στο Αντάτζιο,το ακούει από μια μυστική κάμαρα.
Το αντάτζιο ενώνεται με κάποιον που σκέφτεται.
Φιλιά κόκκινα, έρωτας που ιππεύει με την κρυφή όψη της σελήνης. Έρωτας απαιτητικός. Έχει θλίψη μέσα του, δεν μπορεί αυτή να αναλάβει να τον γιατρέψει, είναι πολύ γυναίκα για να δεχτεί τέτοιον ρόλο μα και πολύ γυναίκα για να μην θυμάται το σμίξιμο των σωμάτων
τους.
Τον τρόπο που ανακατευόταν το σάλιο με την γλύκα του στόματος, τα χέρια καθώς ανακάτευαν τις επιφυλάξεις και τις έριχναν στο πάτωμα.
Έρωτας απαιτητικός, κόκκινος όπως ορίζεται να είναι.
Έχει θλίψη, αυτή ξέρει τι είναι θλίψη, την κουβαλά πολλές φορές μέσα της, είναι
η φυσική κατάληξη όταν έχεις γνωρίσει πολλά και έχεις μάθει τι υπάρχει κάτω από
ένα ωραίο καλούπι. Την αντέχει την θλίψη, αυτός όμως όχι, ήταν άμαθος τόσα χρόνια.
Δεν θέλει να τον μάθει πως να αντέχει, στο κάτω κάτω αυτή αυτό που θέλει είναι να μην αντέχει δίχως αυτόν. Να όμως που αντέχει. Γι αυτό έφυγε.
Αντάτζιο μέσα στο κεφάλι της. Δεν ευνοούνται τα συναισθήματα σκέφτεται,
αυτή η εποχή προσφέρει μονάχα την δυνατότητα να ικανοποιηθούν οι επιθυμίες.
Κι όμως! Οι πιό πολλές εποχές ήταν έτσι...
Το τρένο φεύγει γλυκά, έτσι έφυγε κι εκείνη από κοντά του, γλυκά , είναι τρομερά δύσκολο να φεύγεις έτσι....
Έρωτας απαιτητικός. Τον τρώει ένα σαράκι μέσα του. Κι αυτήν, όμως δεν συμπίπτουν τα είδη...
Λαγνεία. Ηδονή. Φωτιά και νερό ανακατωμένα με μάτια που καίνε.
Όταν τον έβλεπε έκαιγε το μέτωπο της. ΚΙ αυτός, τα μάτια του φωτιζόταν από την μεγάλη φωτιά. Η φωτιά τους έκαιγε τα σπλάχνα. Αυτή ήθελε να την κάψει ολόκληρη. Αυτό ήθελε να βρεί, αυτόν που θα καταλάβει όλη της την έκταση, όλες τις ερήμους, τα ποτάμια, τις πεδιάδες της. Να την κατακτήσει ολόκληρη.
Για να δείξει επιτέλους μια πλήρη αφοσίωση, να αφοσιωθεί σε έναν άνθρωπο κάνοντας τον ένδοξο όπως έλεγε κάποτε ο αγαπημένος ποιητής....
Αυτή που αγαπάει τόσο την ελευθερία της αυτό θέλει. Να κατακτηθεί.
Φεύγει τώρα, πάντα αυτό κάνει, το τρένο κινείται γλυκά, και το αντάτζιο μέσα της.
Ο έρωτας που άφησε,κι άλλοι που θα αφήσει πίσω της....
Ζωές που ματαιώνονται στον λαβύρινθο της μοναξιάς και της ελευθερίας.
Είμαστε ο σύγχρονος Προμηθέας, ένα κακάδι πάνω στην γή, αυτό σκέφτεται.
Κάποιος την κοιτάζει, κάθεται απέναντι της. Ίσως ένας νέος έρωτας.
Ίσως όμως πάλι ο Προμηθέας που του τρώνε το συκώτι. Ένα μισοφαγωμένο συκώτι, αυτό είναι η ζωή. Ζωή σε στάσεις. Μετρό- σπίτι. Ζωή σε δόσεις.
Το τρένο τσουλάει πάνω στις ΄γραμμές.
Σπασμένες γραμμές γραμμένες με πιπέρι.
Έρωτας απαιτητικός. Κι η ελευθερία, κι αυτή απαιτητική..