Η Ισμήνη της θάλασσας

Το σύμπλεγμα των κορμιών στην αμμουδιά , πέτρινο κάστρο,
οι επιθυμίες που τους έλουσαν καυτή χρυσοπόρφυρη βροχή,
βοή ανεξέλεγκτη στους φοίνικες,
πέρα από εκεί το δάσος της Ισμήνης,
νερά και δέντρα που σαλεύουν ήρεμα μέσα στην αρμονία,
κολυμπά η Ισμήνη βρέχοντας τα φτερά και τα μαλλιά της,
κολυμπά ο εραστής της μέσα της,
αχαλίνωτα,
ωραία όπως το πρωινό με βροχή σε μια πόλη μυθική, αρχαία.
Η Ισμήνη βγάζει τα λέπια της, τα  δίνει στα χέρια του ως προσφορά, σαν σπονδή στους εχθρούς
ανασαλεύει η κόρη, γίνεται ένας κύκνος λευκός,
κι αυτός μαύρος κύκνος με μάτια κόκκινα την κοιτάζει βγάζοντας ήχους κρυμμένους
βαθιά στην σπηλιά την παλιά, την αδιασάλευτη,
με την θάλασσα ατάρακτη, αρυτίδωτη, μελένια στην όψη.
Μονάχα τα κύματα του έρωτα ορίζουν τα πέρα από τον χτεσινό τάραχο της ανόθευτης επαφής,
οι κύκνοι-άνθρωποι ένα ορατό σύννεφο σκορπισμένο στην ατμόσφαιρα που λάμπει,
λάμπει σαν ένα παιδί που χόρτασε φως,
σαν ένα μεσημέρι μεθυσμένο.
Μεταμορφώθηκε η Ισμήνη ξανά σε γυναίκα
κι ο μαύρος κύκνος σε άντρα γενναίο,
όλος ο κόσμος έσταξε ευδαιμονία και σοφία ακούραστη,
οι ημέρες οι παράξενες φυγαδεύτηκαν
έμεινε ο έρωτας εκεί να κοιτάζει με μάτια λάγνα κι αφρόντιστα στην επιτήδευση,
σαν ένα ποίημα που υπάρχει χωρίς την υστερία που βγάζουν κάποιες φορές
οι πολλές και βαριές λέξεις...