Η λήθη

Λήθη
Η λήθη της ημέρης με βρήκε με το ένα μου μάτι κλειστό
για δες,
σαν κείνου του αδέσποτου σκύλου στην γωνία της γειτονιάς.
Φυσούσε σταγόνες αίματος ο αέρας,
... ριπές αυνανιστικές, ανοησίας, σημειώματα γέρων που την νιότη φθονούσαν,
βλέπεις δεν έγινε να ναι πάντα νέοι.
Δασκάλες με ράπιζαν με χάρακες-κάτοπτρα, παυσίλυπες και ράθυμες ήταν αυτές,
για δες,
σαν όρνια που υποβάσταζαν κάτω από την μασχάλη έπαρση κι επίδειξη δύναμης,
για δες,
απέραντα οχυρά μιας βίας εσωστρεφικής.
Όρμησα στα παράθυρα και φύτεψα μάτια,
να βλέπουν να ακούνε όλα που γίνονται, να τα ιστορούν,
μα είναι η λήθη πιό μεγάλη δύναμη,
σήμερα σε γνωρίζω, αύριο δεν θυμάμαι τίποτε.
Όταν επιτέλους άνοιξε και το άλλο μου μάτι φύτεψα στο δωμάτιο μια αμυγδαλιά,
να την μυρίζω, να μπορώ να παίρνω μέρος στην ανανέωση,
να ορίζω το μέσα μου σε μια φυγή, να φεύγω πάντα,
να φεύγω,
μακριά από ότι δεσμευτικά ζητά τον αέρα στην ανάσα μου
και στην καρδιά μου πάντα...