Σκιώδες περίγραμμα

Το στόμα σου μια κόκκινη σκιά στον δρόμο
Καθώς στο μέρος μου έρχεσαι τα χέρια μου σηκώνουν
ένα μαύρο αστέρι, το φορώ στον δεξί μου ώμο
Τα δέντρα ησυχασμένα μας κοιτούν
Ο δρόμος κρύβει φωνές στα πίσω του δωμάτια
Κι αυτό που πάντα γίνεται όταν σε βρίσκω
είναι πως αποσύρομαι από εμένα ψάχνοντας έναν ήλιο να σου δείξω
Οι γραμμές του έρωτα μοιάζουν σαν επικίνδυνες προεκτάσεις
σαν τροφές που πάιρνουν τα πουλιά στο στόμα τους για να ταίσουν τον ουρανό
Κι εσύ πάντα έχεις στον νου σου τον θάνατο
Κι εγώ φοβάμαι πως θα ρθεί μια ημέρα που θα σου συμβεί
δεν είναι για μένα,
για σένα είναι
Κι ας ξέρω κατά βάθος πως είμαι κι εγώ το ίδιο σκοτεινή...
Νύχτες πανσέληνες θα αφήνω το κεφάλι μου στα χέρια σου,
έτσι μαθαίνει ο πόνος να φεύγει πληγωμένος
σαν την ζωή που ξοδεύει τους ανθρώπους της μέσα σε ένα πολύκοσμο τρένο
Μυρίζεις τόσο έρωτα και θάνατο,
μοιάζει αφύσικο να προσπεράσω κάνοντας πως δεν σε μύρισα...