Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Η μύγα

Κάποτε τα αγάλματα είχαν χρώματα,
της άνοιξης, του καλοκαιριού,
της 'ωχρας και του κόκκινου,
οι ίριδες των ματιών δεν έπαυαν να σε κοιτούν,
να παρακολουθούν τις κινήσεις σου στο απομεσήμερο
ή στο βραδινό του ουρανού το μίλημα.
Έπειτα ήρθε η βροχή και για αιώνες τα ξέπλυνε,
λευκά μάρμαρα έγιναν και ακίνητα.
Κι όμως, κάθε φορά που αφήνομαι στο κοίταγμα τους
συνεχίζουν να μιλούν μέσα από την γαλήνια ...
σιωπή τους.
Θριαμβευτές αυτά,
κι εμείς όλοι, ταπεινοί ονειροπόλοι, κι αυτό για όσους μπορούν να ονειρεύονται.
Με λεπτούς ποιητικούς αφορισμούς κάποιοι προσπάθησαν
να ξεκουμπώσουν τα μάτια των αγαλμάτων,
ήταν που στο βάθος αναζητούσαν το χάδι και την συμπόνια.
Ίσως ο άνθρωπος αυτό να αναζητά στα βάθη των αιώνων,
κατανόηση και τρυφερότητα.
Μα καθώς βλέπω στις γραμμές του σώματος,
στο πρόσωπο, στην στάση των μαρμαρένιων φίλων,
ακούω όλα τα δάκρυα, τα χαμόγελα που έσταξαν κάποιοι
χωρίς οχλαγωγίες,
περιττές λέξεις,
όλα αυτά τα πληθωρικά στοιχεία που μια γύμνια
του τοπίου θέλουν να καλύψουν,
ή να κρύψουν ένα άδειο σαρκίο, ορφανό από κόπο,
από ενδιαφέρον,
από την αναζήτηση του σκοπού του ανθρώπου στο σύμπαν.
Κι αυτή η μύγα που ατέλειωτες περιπολίες κάνει στο δωμάτιο
μου θυμίζει πόσο ατελής είναι ο άνθρωπος
καθώς εκνευρίζεται από μια τόση δα μικρή περιπολία....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου