Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Το ψωμί της Αστάρτης

Την είδαν σαν σφραγίδα σε δαχτυλίδι βασιλικό.
Στα μάτια των ερωτευμένων αιώνια ,σαν ξόρκι της αθανασίας.
Τρυπούσαν τους μηρούς των γυναικών τα ακόντια,
κομήτες έπεφταν γύρω τους γαλάζιοι,
αστρόσκονη και ήχος του πολέμου.
Το στρείδι κοιτάς,
όχι το μαργαριτάρι που κρύβεται μέσα του,
στον πόνο επιμένεις κι όχι στην ίαση.
...
Μα το ψωμί που κουβαλά η Αστάρτη το αφήνει έξω από τις πόρτες.
Κι είναι η ανάγκη να βλέπεις τον κόσμο γλυκό
μέσα σε ένα πρόσωπο.
Ωραίο κι ευγενή.
Την είδα στον ουρανό να ξεχωρίζει σαν ασημιά φωτιά.
Σαν βασίλισσα κοιμωμένη σαν σφίγγα,
γύρω της χρυσός και κέδρος,
άυπνοι στρατιώτες να φυλούν την μούμια της.
Από πόρτα σε πόρτα η αναμένοντας.
Άκουγαν γι αυτήν τα παιδιά,
οι γραίες την μίλαγαν στα στόματα τα πικρά τους.
Κυνηγημένη κι αγαπημένη...
Πως γίνεται αναρωτιέσαι να κυνηγούν μακριά αυτό που αγαπούν.
( Κράτα με), είπες και μου χάρισες εκείνο το σφραγισμένο δαχτυλίδι...
Το ζήλεψε κι ο Δίας, άστρο της γοητείας αυτός.
Το πήρε από εμένα ξεγελώντας με ,με προσωπείο της αθωωότητας.
Μα έμεινα δίπλα της να μοιράζουμε ψωμί από πόρτα σε πόρτα..
Όποτε μπορώ.
Όταν την βλέπω.
Κι ο πόλεμος των φύλων ο αιώνιος, ο φόβος ο μέγας...
(Να με βλέπεις στον ύπνο σου σαν το πιό λεπτό όνειρο), είπες.
(Θα σε βλέπω), σου είπα, ( είναι καρμικό)...
Ψωμί της Αστάρτης το γλυκύτερο, 'οσο το γεύεσαι τόσο καταλαβαίνεις κάτω απ το δέρμα σου πως μέσα στο στρείδι είναι το μαργαριτάρι..
Και η Αστάρτη στην θάλασσα διασχίζει το νερό παλεύοντας,
πότε σαν θεά, πότε σαν μια απλή γυναίκα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου