Χρόνος παρελθούσης τροχιάς-τροχοπέδης

Oι παράτες των πεσμένων ερώτων στον δρόμο
χάσκουν με πεινασμένο στόμα.
Στο λιμάνι το μονιασμένο με την θάλασσα μοναχικές γυναίκες τους κλαίνε,
γυρεύουν εκδίκηση
σαν πρόσωπα κάνουν τραγικά, μα δεν διαθέτουν τραγικότητα.
Ο τραγικός άνθρωπος μόνος τραβάει,
σιωπηλός σαν ένα πουλί μαύρο με αρκετό κόκκινο.
Περπατά στα συντρίμια κι είναι αδύνατον να ακούσεις τους λυγμούς του,
μόνο να τους διαισθανθείς από τα μάτια του.
Λυγίσαμε όλοι από γελοίους έρωτες.
Ας είναι!
Χρειαζόταν να τους ζήσουμε για να εξελιχτούμε σαν πορτρέτα που είναι από αίμα,
σάρκα, μυαλό και ψυχή.
Δώσε τους ημερομηνίες λήξης σαν τα φάρμακα,
από 3 ως 6 μήνες είναι στην ακμή τους.
Μετά καταρρέουν σαν τα ώριμα φρούτα.
Είναι αδύνατον όμως να τους κλαίς σαν να ταν κάτι άλλο από αυτό,
ένα ώριμο φρούτο.
Ήταν σε ένα μου χτεσινό όνειρο που με επισκέφτηκαν όλοι μου οι πεθαμένοι.
Μιλήσαμε θυμάμαι καθαρά για τέτοια ζητήματα..
Κι ο παππούς μου σε μια άκρη ενός τραπεζιού ντυμένου λευκά γελούσε σαν παιδάκι.
Μπορεί να αργούν οι αληθινοί έρωτες μα κάποτε έρχονται.
Σαν τους συναντήσεις, πιό πολύ, μια ήρεμη πληρότητα θα ζήσεις
και μια δαγκωματιά τρυφερή στο πλευρό,
αυτά είπε και αμέσως χάθηκε.
Σαν από μηχανής θεός, έμεινε η σκόνη του γύρω μου.
Ξύπνησα με την μυρωδιά του στο πνευμόνι μου.
Ναι, είπα, τώρα ξέρω.
Ας μην μπερδεύουμε τα πάθη με το πάθος...