ο συναισθητικός

Ο ποιητής στην αποβάθρα του απόμερου λιμένα
έτρωγε χρώματα, κι από την μουσική έκοβε λουρίδες
τις έκανε πανιά να τρέχουν τα μάτια του εύκολα.
......
Έβλεπε καθαρά κείνους που ερωτευμένοι ήταν με τον έρωτα
κι ανά τρίμηνο έταζαν στον εαυτό τους να δοξάσουν εαυτούς,
ω,
τι μάταιη η προσπάθεια, όταν ο στόχος γίνεται ο άνθρωπος,
...

ιδού ,ευθεία βολή και πλάνη,
η επιτυχία της ρίψης ανία έπειτα κι αμφιβολία και αρρώστια του καμάτου.
.....
Εκεί, στην αποβάθρα, χλωμός, ατένιζε στον ευθύ ορίζοντα
τους πειρατές να φορούν το άγριο και το παράνομο μαζί σε μια ματωμένη αυγή,
στην βίγλα που έπεσε ένα παιδί κοιτάζοντας τους να ρχονται,
έτρεξε να ειδοποιήσει για τον ερχομό τους,κι έπεσε ,από ψηλό βράχο, κάτω,
σαν λαβωμένο πουλί,
και το είπαν το σημείο ,Μυρίζοντα ,γιατί όπου έφτασε το αίμα του
μοσχοβόλησε...
....
Γύρω από την θάλασσα τα εγκλήματα της πίστης σαλεύουν
μαρτυρίες των ευνούχων από στοργή.
.....
Πετούν επάνω του οι γλάροι κι οι αετοί της κορυφογραμμής
κι η τρυφεράδα του ανυψώνει τα χέρια της
.....
Του αρπάζει τα σπλάχνα,
τα ανακατεύει, τα ξύνει, τα χαιδεύει με οξύ,
να καίγονται,
μαζί τους καίγεται κι ο ποιητής από βαθύ και καθαρό έρωτα.
.....
Ο απόλυτος συναισθητικός κόσμος στις Κυκλάδες κουρνιάζει,
τρώς χρώμα και μουσικές,
στην πρώτη πορτοκαλοκόκκινη δοξαριά του βιολιού,
πέτα τα ρούχα σου,
χόρεψε σαν αρχαίος στην άκρη των βράχων,
κείνος ο ξεχασμένος θεός θα ξεφύγει από τα ερημοκκλήσια και θα μπεί μέσα σου
......
Τότε θα δείς την τεράστια καμπούρα στην πλάτη του ποιητή
να μαλακώνει από τα βάσανα και την κατάρα, να μιλά για όσα βλέπει,
θα αλλάξει το σχήμα σου και σαν φτερό θα χορεύεις στην ράχη του,
με την γλυκύτερη οδύνη βαπτισμένη σε αρχέγονη ηδονή...