Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

....

Δεν ήξερες αν ήταν γυναίκα ή άντρας
σαν κοίταζες το πρόσωπο,
μα μύριζες την θηλυκότητα της, αν κοντά της βρισκόσουν,
αγαπούσε να φορά ένα λευκό λεπτό φουστάνι
με κόκκινα κουμπιά μπροστά,
καθώς ανέβαινε τον λόφο τα ήρεμα απογεύματα,
ο ήλιος με ένα απαλό χάδι του έδειχνε την γύμνια των μηρών,
και καθώς θρόιζε το ρούχο ακουμπώντας πότε πότε
στα χαμομήλια που στεκαν μόνα και ντροπαλά,
ένα ελαφρό κοκκί...
νισμα έπαιρναν τα μάγουλα,
ένας σκύλος την ακολουθούσε πιστά,
κι έμοιαζαν ξαφνικά τα διπλανά νησιώτικα χωριά να παίρνουν
από την λάμψη της,
έλαμπαν τα μάτια της, σαν του ζώου,

ένας άντρας την περίμενε στην κορυφή κείνου του γυμνού λόφου,
όσο τον πλησίαζε τα μάτια της πετούσαν αστραπές,
τότε δεν αναρωτιόσουν αν ήταν άντρας ή γυναίκα,
γυναίκα ήταν,
κι έλαμπε σαν το ωραιότερο των πλασμάτων,
ήταν ο έρωτας και το ήσυχο απόγευμα
που ξεχώριζε ο κόσμος των ανθρώπων,
και γινόταν όσα χρειάζεται στην πραγματικότητα αυτός ο κόσμος,
λίγη αλήθεια και πολύ από έρωτα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου