Ο τρόπος που ενέδιδε η Κλέλια στον έρωτα είχε μια υστερική ορμή. Έμπαινε με όλη της την δύναμη σε ένα πορτρέτο αντρικό, είχε την διάθεση μιας γυναίκας από την Ανατολή και την ιδιοσυγκρασία ενός εξερευνητή
Η ορμή αυτή έπρεπε να συνδυάζεται με την ανακάλυψη.
Όταν έβλεπε εκείνα τα γκριζόμαυρα στίγματα ηλιθιότητας και τους άκομψους τρόπους σε έναν άντρα που ως τότε είχε τραβήξει το ενδιαφέρον της, έφε...

υγε μακριά.
Ας πούμε άκομψο θεωρούσε την αδυναμία κάποιου να πει την λέξη, ευχαριστώ, επίσης άκομψη θεωρούσε την έπαρση, υπήρχαν πολλά τέτοια λεπτομερειακά στίγματα που την ωθούσαν μακριά.
Συνήθιζε να βρίσκεται πάνω από ένα φαράγγι, εκεί μικρή έβλεπε τον εαυτό της να πετάει, αυτή η διάθεση για πτήσεις την συνόδευε για χρόνια, είχε έναν τρόπο να απομακρύνεται από την πραγματικότητα όταν φτώχαινε σε εικόνες, πετούσε πάνω από αυτά που μπορούσαν να της χαλάσουν την αισθητική αντίληψη που είχε για την ζωή. Δεν παραγνώριζε την πραγματικότητα, δεν την αλλοίωνε, την διάβαζε με αντικειμενικότητα και την σφαιρικότητα ενός άντρα.
Το να πετά και να φεύγει η Κλέλια ήταν απολύτως συνηθισμένο, το ασύνηθες θα ήταν να βρεί ρίζες και να μείνει κάπου.
Κάπου μέσα της βρισκόταν ένας ερημίτης, την συμβούλευε πότε και πως θα διώξει όλες εκείνες τις ακάθαρτες σκέψεις που είχαν εξάρτηση, μανία, μίσος, ζήλεια, όλα αυτά τα έδιωχνε μακριά, σε μια φωτιά που τα έκαιγε χωρίς να την επηρεάζουν...
Άνθρωποι σαν την Κλέλια είχαν κατανόηση για τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα, όμως ελάχιστοι είχαν δείξει κατανόηση γι αυτήν, ακόμη κι αυτό προσπαθούσε όμως να το κάνει σοφία κι όχι απωθημένο