Το παράθυρο του κόσμου δεν χωρά την ασχήμια,
την βλακεία και την ασφυξία που προκαλούν οι ανθρωπόμαζες.
Αν μπορείς φεύγεις μακριά.
Όμως αν νιώθεις αδυναμία να σταθείς μόνος σου, να ξέρεις,
δεν είναι ίδια όλα τα βυζιά που έθρεψαν παιδιά.
Κι όσο ιερή  κι αν είναι η μητρότητα στάσου και δες..
Παιδιά με ανθρώπινη μορφή μα μέσα τους είναι φίδια.
Όσο στέκεσαι ανάμεσα τους ,ξέρε, κάτι θα πάρεις από την μορφή τους.
Διέθεσε συμπόνια μα ως εκεί.
Κοίτα..αν μια πέτρα ρίξεις στην αρυτίδωτη θάλασσα θα αλλάξεις την ηρεμία της.
Φόρα τους εαυτούς σου και πέτα.
Άλλαζε τα δέρματα σου, κάποτε θα υπάρξει το ένα, το μοναδικό που θα φορέσεις κι άλλα δεν θα ζητάς.
Πλήρης και τρυφερός μέσα στην ολότητα σου.
Θα μπορείς έτσι να αντιληφθείς την μοναχικότητα δίχως τον πόνο της.
Και πως υπάρχουν σύμπαντα αχαρτογράφητα.
Η γνώση μόνο κι η αγάπη να ορίζει τα διαμάντια της.
Αυτά είναι μερικά από αυτά που ένας αναχωρητής ψιθυρίζει στην καρδιά μου.
Τα ακούνε όλα μου τα όργανα και κολυμπάω.
Θα βουλιάξω για λίγο μα θα ξαναανέβω στην επιφάνεια.
Όσο μπορούν τα μάτια μου θα βλέπουν..
Ή θα πετάω ή θα κολυμπώ.
Αυτός ο κόσμος δεν είναι ένας..
Αλλοίμονο σε αυτόν που θα δοθεί στον άλλο κόσμο σαν Κύκλωπας
ή σαν μισότυφλος,
δογματισμοί τρέφουν τέρατα.
Κρίμα κάθε άνθρωπος να υπάρχει σαν ένα δόγμα...