Δημοσίως...

Ανάποδα με πάνε, ανάποδα
κοιτώ τις περασμένες μου ζωές, ω, παντού κάτι αναπάντητο
και πως αλλιώς να ήταν οι κλωστές μου, σπασμένες,
μα δεν πειράζει
το φως ανάμεσα στα μαλλιά σου τρώω και υπομένω,
μικρό παιδί της άγονης,
της ανατολής φρύγανο, ρίγανη, σκύψε τώρα,
βαθιά ηδονή ο χτύπος της αναχώρησης μου,
αύριο τίποτε,
αν θες να με δείς, στο πρώτο χτυποκάρδι ενός ερημικού αλόγου,
άλογο θα πεις κι έρημο;
Μα ναι,
έτσι συμβαίνει όταν όλα τα παίζεις στην θάλασσα του Αιγαίου,
κι αυτό που κοιτάς ένα σπρόμαυρο φίλμ.
Σε κοιτάει κατάματα,
δεν με νοιάζει,
είναι αυτό που με τρελαίνει, είναι ότι προσπάθησα
κι αυτό τελικά μένει...