Δεν μιλάμε, μόνο οι λέξεις κάθισαν στα χέρια μας/
σαν ικέτιδες αναζητούν υγρό πυρ/
ανάβοντας τα τσιγάρα μας έγιναν στάχτες/
ήπιαμε και χορτάσαμε ως αργά το απόγευμα/
έπειτα για να ξεχαστούμε κινήσαμε για αλλού/
σε κάτι ξεχασμένα πλακόστρωτα καλντερίμια υψώσαμε λίγο το ανάστημα/
και ναι, τι θρίαμβος!
Για ότι δεν μιλήσαμε, πρόλαβαν άλλοι/
αντικαταστάθηκαν οι μορφές μας από άλλες, στεγνές και ψεύτικε...ς/
σαν γέλιο νεκρικό η σιγή μας κι η προσοχή μας στα πράγματα σαν νεκροφάνεια/
Καθώς απομακρυνόμουν από ένα αρχαίο κουτούκι ο Βαμβακάρης παιάνιζε στίχους στο μπουζούκι/
για παλιούς άντρες και γυναίκες/
ήταν όμορφοι τότε οι άνθρωποι κι απλοί μέσα στην ζωντανή την φύση τους, ήξεραν να μιλάνε/
ας ήταν φτωχοί και ντυμένοι με φθαρμένα ρούχα με τρύπιες τσέπες/
η αλήθεια είναι, πως ενώ δεν ήταν, αυτοί ζούσαν σαν λεύτεροι/
τούτος ο τόπος δόξασε την ελευθερία γιατί λίγες στιγμές ήταν ελεύθερος/
τώρα τυπικές περσόνες μπουρζουαζίας μιλάνε συνέχεια κι ενώ οι άλλοι τυπικά τους ακούνε/
κανένας δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς λένε/
τσιτάτα και κόπιες, αντιγραφές των παλαιών ανθρώπων.
Αν ζούσε ο Βαμβακάρης θα τους έστελνε όλους στον απόπατο...
Κι εμένα φυσικά που παρακολουθώ και σωπαίνω..