Θέα στο νερό

Από τότε που έπαψα να ταίζω τον Νάρκισσο φραγκοστάφυλλα έμεινα εγώ με τον εαυτό μου/
κάπου σε ένα ψηλό βουνό που ανάσαιναν ελεύθεροι αετοί μαζί μου/
μαζί και κήποι από λίθιο και λεβάντα/
εκαψα την λεβάντα και πότισα στο λίθιο την θάλασσα/
ουσιαστικά, για τους άλλους, ο άνθρωπος που αγαπά την μοναχικότητα είναι βαρύς/
μα αυτό μου φαίνεται πως αποτελεί ένα παζλ δεισιδαιμονίας/
Για μένα..., ο άνθρωπος αυτός κάνει αποστάγματα φωτιάς στο πέρασμα του χρόνου/
έχει πίκρα αρκετή αλλά και ύψος και πλάτος απέρριτα/
Και κάπου μια Μαγδαληνή να φωτίζει τις προθέσεις ξεπλένοντας με νερό τις μορφές που πλέουν στο σκοτάδι/
Βαριέμαι το σκοτάδι, το ξεπλένω με φως που αχόρταγο μοιάζει/
Βρίσκω σε ένα παλιό δωμάτιο με λαδομπογιές στους τοίχους έναν γέροντα/
μάλλον αγίασε και εξαυλώθηκε/
μου μιλάει στο δωμάτιο αυτό και στο βουνό που το ξεπλένει μια γλυκιά πηγή/
Συνομιλούμε γλυκά, μιλούμε για τις Βαλκυρίες και τον πόλεμο που βράζει πάνω στην γη/
( αχ γέροντα, αγαπώ τα μάτια σου που είναι κρυστάλλινα κι έχουν νερό, το στόμα σου που μου μεταφέρει αγάπη και ειρήνη, με βασανίζουν τελευταία φοβίες κι ανασφάλειες και σε έχω ανάγκη),
του λέω κι αυτός ανάβει θυμιάματα από έναν ναό στον πάτο της θάλασσας/
( Ήρθε απλά η ώρα της μεταμόρφωσης), μιλά απαλά κι ήρεμα και με κοιτά σαν ένας νέος που μόλις ενηλικιώθηκε/
Και τότε καταλαβαίνω την διάθεση αυτή μου, της μοναχικότητας/
Είναι που να συγχωρέσω θέλω μα και ταυτόχρονα το γιατί/
Σαν ξαποσταίνω όμως, ,σε κείνη την απάνεμη κορυφή ξέρω,
να ακούσω θέλω, αυτόν τον δεύτερο νου μου/
πόσα χρόνια άραγε προσποιόμουν πως δεν ήξερα την ύπαρξη του/
πόσος καιρός θα χρειαστεί για να υπάρξουμε μαζί τόσο ειρηνικά χωρίς να λαβώσω το συναίσθημα;
Αναρωτιέμαι και χωρίς να τρέμω κοιτάζω τον πανεμορφο γέροντα/
ζει σε μια τρυφερή καλύβα δίπλα στην θάλασσα,
είμαι μια ταραγμένη ψυχή που ζει ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους/
αχ/
πόσο δύσκολο μοιάζει κάτι ώρες παράξενες/
σαν οι Βαλκυρίες ,μου μιλούν, για νίκες και μάχες/
χωρίς να μιλούν ουσιαστικά για τον πόλεμο...