Η ευλογία της γραφής είναι σαν το σαράκι στο ξύλο

Βγάζει τα ρούχα του ευλαβικά, ένα- ένα, στέκεται στην μέση του δωματίου όρθιος
Ανοίγει τα παράθυρα κι ο κρύος αέρας μπαίνει μέσα σαν να δέχτηκε πρόσκληση,
στην αρχή ευγενικός και μετά γίνεται άγριος
Παρασύρει ψηλά όλα τα χαρτιά που βρίσκονται επάνω στο γραφείο του
Γίνονται ανεμοδούρα που χορεύει γύρω του
Το δέρμα του δέχεται στην αρχή με πόνο το κρύο, ανατριχιάζει κάθε πόρος του σώματος
Έπειτα τον πιάνει μια καυτή ανάσα που εξαπλώνεται γρήγορα σε όλο  το κορμί του
Ζεσταίνεται, λάβα γυρνά επίμονα στους μυώνες και τα μάτια του αστράφτουν όπως μια αστραπή διέρχεται το ουράνιο πλέγμα
Γυμνός, πιό πολύ από ποτέ
Ξαφνικά το δωμάτιο γίνεται δάσος, γεμάτο κέδρους και άγρια πουρνάρια και πουλιά που φωνάζουν αβίαστα
Κάθεται στο γραφείο, μπροστά του μια παλιά γραφομηχανή μαύρη ακίνητη και γεμάτη με μια σιωπή που ουρλιάζει
Μόλις πάει να πατήσει το πλήκτρο το πρώτο, ένας λύκος ξεπετάγεται μπροστά στα μάτια του
Η καρδιά του τώρα πυρακτώνεται, αμέσως μετά το στομάχι σαν να δέχεται φωτιά
Κοιτάζει τον λύκο
Ο λύκος τον κοιτάζει
Σιωπή, ακινησία, ένας κρυφός πυρετός τους τυλίγει αμοιβαία
Αμοιβαία εξημερώνονται ο ένας από τον άλλο από την γύμνια τους
Τότε ο λύκος αρχίζει να χορεύει
Ο άντρας αρχίζει να χορεύει
Μια μικρή απόσταση μεταξύ τους για να μην χαλάσει η επαφή
Έπειτα ο λύκος σταματά και ξαπλώνει αρκετά κοντά στα πόδια του
Σιωπή, ακινησία
Πατά τα πλήκτρα μανιακά, μοιάζει σαν αποστεωμένος πρίγκηπας
Λέξεις...
Λέξεις...
Το γραφείο ταξιδεύει, το δάσος ταξιδεύει
Κι είναι εκείνη η έκσταση η αρχαία
Αυτή η αυτόματη  γραφή που τον κάνει να γράφει πυρετικά με μάτια κλειστά
Μόνο του λύκου είναι ολάνοικτα, το χνώτο του σαν καπνός μπροστά στο γραφείο και στην γραφομηχανή
Που ταξιδεύει τώρα;
Σε ποιούς σταθμούς;
Αχ, χάθηκαν οι ευγενείς τυχοδιώκτες της φύσης και της ράτσας της ανθρώπινης
ή μήπως όχι;
Όχι, εδώ είναι όλα
Τακ, τακ, τακ, τακ τα δάχτυλα στην γραφομηχανή
Όταν τελειώνει το γραπτό ο λύκος φεύγει χωρίς ίχνη
Είναι στις λέξεις μόνο κάτι από τα νύχια του
Έπειτα ο πυρετός φεύγει
Όλα παίρνουν την καθημερινή ροή
Πιστοί αναβάτες του ονείρου, αχ .πάρτε μας στην Στέπα σας
Βγάζει από τον κύλινδρο τα χαρτιά
Η καρδιά τώρα ηρέμησε και το στομάχι επίσης
Μικρές σταγόνες φωτός σε όλο το σώμα
Πηγαίνει να πιεί νερό στην κουζίνα
Τότε ακριβώς βγαίνει από την παράξενη έκσταση
Βάζει τα ρούχα
Όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη βλέπει πως είναι γυναίκα
Η γραφομηχανή είναι γραφομηχανή
Το δωμάτιο ίδιο
Σε μια αστική γειτονιά
Γυναίκα είναι που έγινε ένας άντρας και χόρεψε με έναν λύκο
Τον λύκο που έκρυβε στο στήθος του αυτός ο άντρας
Τι ευλογία!
Αυτόν τον λύκο δεν τον εξημέρωσε με πονηριές
Μαζί εξημερώθηκαν κι έπειτα αυτός ξανάγινε λύκος
Μπήκε όταν τελείωσε την γραφή της ξανά στο στηθος του άντρα αγόγγυστα...