Κάθε πρωί οι κουρούνες στο μπαλκόνι μου μαζεύονται/
μιλούν συμβολικά, ενώ η κυρία απέναντι, απλώνει ρούχα στα σκοινιά/
σκέπτομαι, κάθε σπίτι γεύεται λίγη από την ιστορία των ανθρώπων/
κάθε πρωινό που αρχίζει ζητά κάτι νέο από όλους μας/
θα στοιχημάτιζα απλά πως τα πουλιά περισσότερο αυτό το γνωρίζουν/
κι από την συνομιλία τους ο άνθρωπος απλά δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει τους ήχους τους/
είναι η... αιώνια ακινησία του να μένει μονάχα στις λέξεις/
και φυσικά, καμμιά σημασία δεν δίνει αν τις λέξεις δεν ακολουθούν οι πράξεις/
αυτή η ανυπέρβλητη τελικά αδυναμία του ανθρώπου να συντονιστεί με το ζωικό βασίλειο/
αυτή, του στερεί κάτι από την δυνατότητα να καταλάβει πρώτα ο ίδιος τον εαυτό του/
όλα τα άλλα ζώα καταλαβαίνουν το ένα το άλλο με μια φυσική, υπέροχη απλότητα...