Λύπες,
απέναντι

Στέκονται και με κοιτούνε σοβαρές/
αχ οι λύπες/
είναι που με ορμηνεύουνε, πως δεν με έμαθαν οι άλλοι, από μικρή τον θάνατο,
την σάρκα, μου έδειξαν, κι ας μην πολυπρόσεξα την πραμάτεια της/
βιαστική και λιγωμένη οσμιζόμουνα τα θαύματα/
ποιά θαύματα μητέρα, πατέρα/
ποιά μοίρα τύλιξα γύρω μου σαν αλυσίδα/
... ο καλός άνθρωπος, πηδιέται από όλους, μου είπαν στα πέντε μου χρόνια και είχαν δίκιο αλλά ποτέ έτσι,δεν το σκέφτηκα/
τώρα νιώθω την μεταμόρφωση, θες το πλησίασμα στην άλλη άκρη/
η όχθη εκεί του Αχέροντα, πιό συνειδητή από ποτέ/
φτερουγίσματα ανοιξιάτικα ,μιλούν για μένα με λόγια μασημένα/
ω, τα μασημένα τα μίσησα/
κάποιος που μιλούσα προχτές και ανέλυε τα λόγια μου/
είπε, ( είμαστε αυτό που κρύβουμε κάτω από τα αναχώματα)
δεν μπορούσα, παρά να συμφωνήσω κατάβαθα/
ένα ανάχωμα τώρα γκρεμίζω από μπροστά μου/
να σου πω/
πολύ σε αγάπησα/
κάπως παράξενα, κάπως φευγαλέα, γύριζες κι έφευγες στο μυαλό μου σαν νερό/
τους σωματικούς πόνους μου τους θεράπευσα μαθαίνοντας εσένα/
κι έπειτα έφτιαξα νέες πληγές και τις βάπτισα ψυχή που πηδά μέσα σε ίλιγγο/
τα δόντια από φόβο κροταλίζω, όμως μπορώ να ρίξω τα φρούρια από άμμο/
στην μεγάλη τους πτώση, από πίσω, φαίνεσαι εσύ/
'ομορφος και γενναίος σαν τα πλάσματα που δεν κατοικούν εδώ