Ο ταξιδιώτης του Όσκαρ

Ο ταξιδιώτης, στέκεται στο κατάστρωμα ενός μεγάλου πλοίου/
φυσά βοριάς πλαγίως/
μόλις διάβασε, το αηδόνι και το τριαντάφυλλο του Όσκαρ/
γι αυτό ,έχει ένα τρέμουλο, καθώς χάνεται στο τέλος του ορίζοντα, η ματιά του/
γι αυτό η καρδιά του ανασκίρτησε και πάει/
ακολουθεί τον αφανισμό των κυμάτων, φαντάζεται, λευκά σαν το γάλα βρέφη να πνίγονται/
να παλεύουν ανάμεσα στην επιβίωση και στην αληθινή ζωή/
την αδικία, την κτηνωδία, την πάλη ανάμεσα στο <<καλό και στο κακό>>/
Η αγάπη φόρεσε το φόρεμα μιας ισπανίδας, ήρθε και τον βρήκε στο κατάστρωμα/
τον κοίταξε με τα κατάμαυρα μάτια της  και σάλιωσε τα κατακόκκινα χείλια/
του υποσχέθηκε φωτιά και έκσταση/
κόλλησε τα στήθια της στην πλάτη του και του ψιθύρισε λόγια χαράς υποσχόμενης/
λαγνεία της υπογάστριας μοίρας και της υπόφυσης/
ανακούφιση γλυκιά στην σπονδυλική στήλη/
άτομα και μόρια σε σύνθεση αφηρημένη μα μέσα στις προυποθέσεις της φύσης/
Κι ο ταξιδιώτης ξέχασε τον θάνατο του αηδονιού, την θυσία του για το κόκκινο τριαντάφυλλο/
την θυσία του για την αγάπη/
και καθώς άρχισε να πέφτει ο ήλιος στην σπηλιά του θυμήθηκε το έθιμο της ταυρομαχίας/
πήρε την μορφή του ταύρου κι η γυναίκα άρχισε να παίζει μαζί του γυμνή σε μια κουκέτα/
καθώς ο άντρας έμπαινε μέσα της, ο βοριάς δυνάμωσε/
κι ένα γυάλινο δοχείο με την τέφρα της μητέρας του κύλησε κι έσπασε/
καθώς τελείωνε την αγωνία της ηδονής του, τότε το είδε/
σαν να του έλεγε η νεκρή μητέρα του, το ταξίδι να συνεχίσει/
καμμιά γυναίκα να γινόταν γι αυτόν λιμάνι/
ταξιδιώτης για λίγο καιρό/
τόσο, όσο να βρεί τον εαυτό του που είχε χάσει βουλιαγμένος σε μια ατέλειωτη λύπη/
κοίταξε την ισπανίδα και τότε θυμήθηκε χωρίς κάποιον λόγο την θυσία του αηδονιού για την αγάπη/
και το τέλος το θλιβερό του τριαντάφυλλου όταν έγινε ξανά κόκκινο...