Ίαση

Οι ηδονές τρέφονται παίζοντας, σπάζοντας το αιώνιο τους κέλυφος/
στην πέρα όχθη του ποταμιού που διχάζει την πόλη/
ακροπατώντας στα αρχαία ερείπια της αμοιβάδας/
η αφή γεύεται μάτια σώματος/
οι ενοράσεις σκύβουν μπροστά στην κυρίαρχη/
λάμψεις στο δέρμα σου έρχονται κρατώντας αύθραστο γυαλί/
να καθρεπτίζονται γλυκά οι μέδουσες/
ποικιλόμορφες κι απίστευτης μαλακότητας/
... ζητούν χάδι κι ανάγνωση ιερή/
υψηλή η συγκέντρωση στο ψηλάφισμα/
τόξα φωτιάς, αδαμάντινη η φωτιά σκίζει, χαράζει/
αναπτερώνει το θυμικό, το ανάβει/
θυμάσαι, θυμάσαι τώρα την ιερότητα την ερωτική/
μην ψάχνεις, μην σαλεύεις καθώς ουράνιες ανοίγονται, οι αίθουσες/
μπροστά στην μνήμη που ξεχνά να παύσει/
να μην παύσει ζητά ο κόκκινος ο χείμαρος/
από τα πόδια, την κοιλιά σου/
τρυφεροί επιβήτορες οι ηδονές και πάνε,
από το δικό σου ποτάμι που τρέχει στο δικό μου/
κι ύστερα με την 'εκρηξη των κυττάρων τραβάνε για την θάλασσα/
την αιώνια μάνα του είδους των ανθρώπων/
κι ύστερα τα σπίτια μοιάζουνε παιδιά/
μουρμουράνε τραγούδια παιδικά/
σε μια γωνιά τότε που δειλά ανακάλυπτες το φύλο σου που δίψαγε/
για ηδονή
για αγάπη
για συντροφικότητα αργότερα/
για παιχνίδια αποπλανήσεων πολύ μετά/

οταν το κέλυφος σπάει, ξεσπά αχόρταγη η ηδονή/
η ηδονή βρίσκεται παντού και πάντα/
όταν καταλαγιάσει η ορμή της ψάχνει να βρεί το συναίσθημα/
δίχως τους, ο άνθρωπος, όσα άστρα κι αν πατήσει/
όσα κρυφά υπάρχουν στο σύμπαν γνωρίσει/
εκεί θα περιφέρεται, στο άγνωστο, ως αμοιβάδα..