Ο δρόμος είναι δύσκολος, ολισθηρός και υγρός, δεκάδες γλώσσες γλείφουν σαν βρύα τις πατούσες μου. Δεν κοιμήθηκα καλά χτες, ονειρευόμουν πάλι τα όνειρα μου, τα όνειρα μου στριμώχνονται σε κείνον τον δρόμο που σου είπα, τα όνειρα μου σαν παιδιά ζητούν επιτέλους μια μητέρα. Δεν τα φίλησα, δεν τα χάιδεψα όσο τους έπρεπε, δεν τα έβαλα να καθίσουν αρκετά στην αυλή του νησιού μου να ρουφήξουν ήλιο αρκετό. Έτσι τα όνειρα γίνονται φοβίες, με ρουφούν σε μια άβυσσο παράξενη, ρουφήχτρα με κεντρί. Τσίμπημα ένα, στην καρδιά. Στις αρθρώσεις. Στα άκρα. Στα μυρμηγκιάσματα των δαχτύλων μου. Στο είναι μου. Πολλές φορές ακρωτηριάζομαι μόνη μου, κόβω τα μέλη μου και τα εξετάζω σαν εργαστηριακός γιατρός. Κάθε μέλος μου ρουφάει αγάπη,ποτέ δεν είναι αρκετή. Αυτό το ζώο μέσα μου συνεχώς ζητάει, συνεχώς μου φωνάζει, (κοίταξε με είμαι εδώ, μην με σκορπάς στους πέντε ανέμους, αγάπησε με κι εσύ γιατί διαφορετικά θα σε τσιμπήσω σαν σκορπιός. Ύστερα θα αυτοκτονήσω με την ουρά μου). Μια καινούργια εποχή ζητάω ολόκληρη. Μια καινούργια γυναίκα έρχεται στο μέρος μου. Πλάσμα πνιγμένο από θηλυκότητα, κατεβαίνει τους λόφους με τις λεμονιές και με πνίγει με τον αισθησιασμό της. Κι όμως, το σώμα της από την καρδιά της φλέγεται. Η καρδιά της είναι αυτό, που εσείς το ονομάζετε μυαλό της.. -Ανίκητη και ηττημένη-