Πέμπτη 24 Απριλίου 2014


Ζούμε και κινούμαστε ανάμεσα σε ανθρώπους λεκέδες. Σε απόβλητα και θολά νερά. Κράτα μου το χέρι εσύ, περπάτησε μαζί μου και πάμε μακριά τους. Με φοβίζουν αυτοί που υπάρχουν μέσα σε στενά παράθυρα, που μέσα από μια ηθική εγωιστική και πικρόξινη κάνουν ανήθικες πράξεις παριστάνοντας τους καλούς, καλυμμένοι μέσα σε μια μεμβράνη αβρότητας κι ευγένειας. Πιθανολογώ πως θα περάσει ένας αιώνας για να γίνει ο άνθρωπος από απόβλητο άνθρωπος. Για μένα ξέρεις και καταλαβαίνεις, σου είπα, στα ζόρικα όλα φαίνονται.. Και στους σύντροφους της καρδιάς σου και τους φίλους. Ας πούμε μνημονεύουμε τον Πετρόπουλο και τον θαυμάζουμε αλλά δεν σκεφτήκαμε ούτε για μια στιγμή την τελευταία σύντροφο της ζωής του, μαζί πήγαιναν στα νεκροταφεία και ανακάλυψαν πως θάβονταν οι άθεοι.. Και για να είμαστε τυπικά ειλικρινείς δεν θυμόμαστε τον Πετρόπουλο. Κανέναν δεν θυμόμαστε. Ασχολούμαστε με ανθρώπους παράσιτα που αντί για έργο φλυαρούν δεξιά κι αριστερά τον ναρκισσισμό τους. Υπόξινοι και γλοιώδεις.. Χτες σε μια ταβέρνα άκουγα τον Μάρκο πάλι,( ήθελα να σ αντάμωνα να σου λεγα καμπόσα κι αν δε σου γύριζα το νου να μου κοβαν τη γλώσσα). Μάρκος μέσα σε μια όμορφη ταβέρνα στα Εξάρχεια. Προσπαθώ να ζήσω, αλλά αν κι όχι ιδιαίτερα κοινωνική παρ όλα αυτά έχω ανάγκη τους ανθρώπους. Πρέπει να τελειώνουμε με τους λεκέδες και τα απόβλητα.. Προσωπικά θα ήθελα να μπορούσα σε όλους αυτούς να έκοβα την γλώσσα. Θα τους την έκοβα και θα την πετούσα στα σκυλιά.. Αν δεν τελειώσουμε με αυτούς δεν θα υπάρξει άλλος Πετρόπουλος άλλος Μάρκος άλλος Τσιτσάνης. Να τελειώνουμε με την εποχή των λεκέδων.. Να αρχίσει ο άνθρωπος. Ο έρωτας. Να ανθίσει η παιδεία. Καμιά δικαιολογία πάλι για την μη Αναγέννηση μας, εμείς δεν ζήσαμε Μεσαίωνα. ή ζήσαμε και ζούμε; Για μένα ξέρεις. Στα ζόρια φαίνονται όλα. Χωρίς έρωτα κι αγάπη τα λουλούδια πεθαίνουν. Κι οι νεκροί πολλαπλασιάζονται.. Ζουν δίπλα μας αλλά δεν τους βλέπουμε. Νιώθουμε όμως την ανάσα τους στον σβέρκο μας. Σε αγαπώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου