Πέμπτη 24 Απριλίου 2014


Ο θάνατος είναι πάντα ο δεύτερος εαυτός μου, πράγμα παράξενο, εγώ που τόσο θαύμασα και ζω την ζωή μου, περνώντας κομήτες και βεγγαλικά , κι όμορφους έρωτες, κοιλάδες φωτός και αισθήσεις απυρόβλητες, εγώ, που τα όρνια ενώ κατέσκιζαν, την σάρκα των πτωμάτων κοιτούσα, κοιτούσα αν είχαν βρει καταφύγιο φτιάχνοντας σπίτι τα σκουλήκια μέσα τους, τις στέπες τις μυρίστηκα με εκείνα τα νεκρολούλουδα που χόρευαν σαν άγριες μπαλαρίνες, τις έρημες ακτές τις έζησα φέρνοντας εραστές κι ερωμένες στους αμμόλοφους τους, τα άλογα τα αγάπησα σαν να ήταν πάντα μια εικόνα λατρείας για μένα, τις μαυροντυμένες γυναίκες που πέρασαν έξω από το μισάνοιχτο παραθύρι μου τις έδιωξα από τα μάτια μου χορεύοντας σαν νερό σε απότιστο λόφο, εγώ που τόσο αγαπώ την ζωή πες μου, γιατί τον θάνατο να μυρίζομαι στον συνάνθρωπο πριν τον βρει το θανατερό βόλι στην καρωτίδα, γιατί να είναι ο θάνατος τελικά ο δεύτερος εαυτός μου, γιατί οι πεταλούδες του νησιού να νηστεύουν την ζάχαρη σαν με δουν, σαν με δουν, τον θάνατο να βλέπω σαν προαίσθημα, θα το ονόμαζα αυτό κατάρα, θα το έλεγα κι άγριο σύντροφο, την ζωή να την ζω τιμώντας την και ζητώντας την σαν την κόρη που ζητά μια αγαπημένη μητέρα.. -Η διαίσθηση του θανάτου- υγ. αυστηρά αφιερωμένο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου