Μισώ τα κηρύγματα, προσπαθώ ακόμη και τον εαυτό μου να αποτρέψω από προσωπικές συμβουλές και προτροπές. Βρίσκω το εγώ μου κάπου στην μέση ενός δρόμου που χωρίζεται στα δυο. Το κοιτάζω με χάρη, με κάποια διακριτικότητα, το αφήνω να με ακολουθήσει, όχι τόσο από κοντά ώστε να με ελέγχει , να με χαλιναγωγήσει. Αρκετές οι χάρες που έκανα κάποτε σε άλλα εγώ, τα χάιδεψα, τα έκανα τόξα , έκλεισα την γλώσσα μου σε κάποιο ανθοδοχείο για να μην μιλήσω, χαρίστηκα, έτσι βλακωδώς χαρίστηκα. Εκεί που έπρεπε να βάλω φωτιές, εκεί που έπρεπε να βροντήξω την φωνή μου, εκεί ακριβώς έκανα πίσω, δεν είπα τίποτε και απλά έκλεισα την πόρτα πίσω και έφυγα. Θα ήθελα να έρθει μια ημέρα που να μην έχω τίποτε, να μην έχω μάνα, να μην έχω εραστή, να μην έχω σύντροφο, να μην έχω σκύλο, παιδί, φίλους, να έχω έρθει εδώ από την αρχή. Χωρίς ταυτότητα, χωρίς ζητήματα χρέους, ηθικολαγνείες, υποθήκες και δάνεια άλλων στην πλάτη να κουβαλάω. Χωρίς απαιτήσεις και ικέτες. Θα ήθελα να είμαι απολύτως ελεύθερη. Αυτό με ηδονίζει, η ελευθερία, η αυτονομία, η αγάπη. Θα ήμουν δηλαδή ένα περίστροφο ή ένας τύπος που βλέπει ότι θέλει. Ψάρια στον ουρανό ή λουλούδια στην θάλασσα. Κι ένα περίστροφο, που πριν προλάβει κάτι να σαπίσει, θα του έριχνε μια σφαίρα και θα έπεφτε κάτω. Δεν αντέχω τα κηρύγματα. Και τους συμβιβασμούς σιχαίνομαι ως το μεδούλι. Εδώ είμαι. Δεν ξέρω για πόσο. Αλλά μάλλον εγώ θα το ορίσω..