Το δώρο της αγάπης είναι ένα σπάνιο πουλί, ένα δέντρο με ρίζες που φτάνουν ως την θάλασσα, μια γυναίκα κι ένας άντρας μέσα σε μια βάρκα που την διασχίζει λειαίνοντας την επιφάνεια της. Βυθίζομαι και ανασαίνω , ανεβαίνω, πεθαίνω, ανεβαίνω με έναν τρομακτικό θόρυβο στα σύννεφα, τα σύννεφα είναι μια ετοιμόγεννη γυναίκα με την μήτρα της στα μάτια μου, τα σύννεφα είναι αιμομιξίες υδρατμών και καπνών από τα εργοστάσια, ότι έμεινε από αυτά. Ριπές αέρηδων και φλογοβόλα μας ρίχνουν, εκείνη η αδιόρατη θλίψη της ζήλιας των ανθρώπων όταν βλέπουν την ευτυχία των άλλων ακόμη με πληγώνει. Η έπαρση της μοναξιάς τους ακόμη θριαμβεύει. Φεύγουμε μακριά από όλα αυτά, όχι πως δεν θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όχι πως δεν θα υπάρχουν χιλιάδες νεκροί ανάμεσα μας. Αλλά εγώ γοητεύομαι που δεν υπάρχει κάτι στάσιμο ανάμεσα μας, γοητεύομαι που μοιραζόμαστε χιλιάδες μυστικά αυτού του αόρατου κόσμου μας. Δεν μου αρέσουν τα είσαι δικός μου , είσαι δικιά μου, μου αρέσει το φως που μπαίνει από παντού, γοητεύομαι από την αίσθηση της ελευθερίας. Η αγάπη είναι ελευθερία. Είναι μια νίκη και μια ελπίδα. Ο θάνατος μας περιμένει. Αλλά εμείς ξεχνούμε την ύπαρξη του. Με τις αμυγδαλιές να φτάνουν στα χέρια μας. Με τα ρόδα να μυρίζουν χελιδόνια. Αλλάζουμε ως το μεδούλι. Είπες να αντέξω την αγάπη σου, εγώ αν και άσχετη με τα θεία μπήκα μέσα σε ένα μικρό εκκλησάκι και άναψα ένα κερί. Η φλόγα του μου έκαψε τα μάτια. Όταν απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλο τα γόνατα μας τρέμουν. Είναι από την ένταση και την μικρή λύπη. Αλλά οι αποχωρισμοί είναι απαραίτητοι στο δυνάμωμα της αγάπης. Μετά αγαπώ τα πάντα. Μετά από εσένα αγαπώ τους πάντες. Ακόμη κι αυτούς που μόνο αντιπάθεια μου εμπνεύσανε κάποτε. Λαβαίνω και τρώω. Το σώμα και το αίμα σου. Αμνοί ανάμεσα στους ανθρώπους. Και λουλούδια. Αγάπα με ακόμη. Όσο μπορείς και όσο αντέχεις. Δεν υπήρξα ποτέ κάποιος απλός κι εύκολος άνθρωπος. Κι εσύ το ξέρεις, σαν να το ήξερες πάντα,,, -Η αγάπη είναι το δέντρο της ζωής, εμείς είμαστε τα φύλλα-