Πριν από αυτήν την ζωή μου, μέσα στον πατέρα μου υπήρχα, κάτω από μια γέφυρα ρουφάγαμε χασισάκι άγιο κι ο Μάρκος έβαζε τα σεκλέτια του επάνω στις χορδές του μπουζουκιού, οσιομάρτυρες οι ρεμπέτες λουφάζανε μέσα στην κουφάλα του βουνού, έπειτα πηγαίναμε στα καταγώγια και ρουφάγαμε κρασί και λύπη, την λύπη της φτώχειας και την ένδειξη της ανθρωπιάς. Κοιτάζαμε τα μάτια των γυναικών που όλες τις γούσταρε ο Μάρκος, μα για λίγες έγραψε, ο Μάρκος έλαμπε, οι μάγκες βαράγανε τα κουτσαβάκια έξω σε κάτι στενά που ούτε οι γάτες δεν κατούραγαν , οι μάγκες χορεύανε με το ένα μανίκι κάτω, άκουγα το κομπολόι με τις χάντρες να βαράει ήχους, η μαγκιά τότε δεν ήταν έπαρση, ήταν αλήθεια και πόνος, ήταν η Ελλάδα στα γόνατα, αυτό που ήταν πάντα εκτός από λίγες στιγμές, γι αυτό οι μάγκες χόρευαν κι εγώ έβλεπα δερβίσηδες να καταπίνουν όπιο, μετά ήρθα σε αυτήν την ζωή κι άρχισα να ακούω τα μπλουζ κι όταν διάβασα λίγα για την ζωή της Μπίλλυ ξαναθυμήθηκα εκείνη την άλλη ζωή ,που ζούσα μέσα στον πατέρα μου, όπιο, αλκοόλ κατάνυξη, πόνος κι έρωτες, κι έγιναν μέσα στην καρδιά μου φτερά και πέτρα κι αλάτι, φωτιά και νερό, αντιφάσεις πολλές για μια και μόνο κατάφαση.. -Αφιερωμένο στον πατέρα μου Αντώνης Συνοδινός ο Σερέτης-