Πέμπτη 24 Απριλίου 2014


Ο ήλιος δεν αποχωρεί εύκολα πια, οι νύχτες απαλά ζεστές και γλυκές μεταφέρουν το άρωμα των νεραντζιών. Κάπου υπάρχει ένας ποιητής, ο εαυτός του και ένα κοινό που τον αφουγκράζεται πότε σαν άνθρωπος και πότε σαν μαιμού. Σκέφτομαι. Φταίει μόνο το κοινό που συμπεριφέρεται σαν μαιμού τακτοποιώντας εξωτερικά μιμητικές κινήσεις ή ο δημιουργός που δεν προσπάθησε αρκετά ώστε να επικοινωνήσει βαθύτερα με κάθε έναν από αυτούς ώστε να επιτύχει η περίφημη<< συνουσία>>; Κάθε έργο είναι σαν ένας έρωτας, είναι το σπέρμα που έχει μπει στο ωάριο και έχει γεννηθεί ο ερωτικός καρπός, είναι ένα αυτόνομο και ζωντανό πράγμα. Ουσιαστικά όλα έχουν ειπωθεί. Απλά κάποια έχουν ξεχαστεί και κάποια τα θυμόμαστε. Αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος. Άλλος μιλάει σαν βελούδο, άλλος σαν ξυράφι, άλλος σαν περίστροφο, άλλος σαν χελιδόνι. Μα για να αγαπήσει το κοινό, το έργο μέσα από τον δημιουργό του χρειάζεται να γίνει ένα μαζί του, χρειάζεται να γίνει μέρος αυτής της ύλης. Ύλη που αντιπαλεύεται με τον θάνατο. Γιατί ότι είναι ζωντανό βγάζει την γλώσσα στον θάνατο αλλά ταυτόχρονα είναι κι ένα υποψήφιο θύμα του. Η γραφή είναι ζωντανός οργανισμός. Έχει πέντε, και ίσως και έξι αισθήσεις. Και υπάρχει γνήσια γραφή και γραφή που μιμείται. Αυτή που μιμείται συνήθως έχει ένα κοινό από μαιμούδες. Η γνήσια γραφή, ο γνήσιος γραφιάς καλύτερα, φτάνει τα πράγματα στον πάτο. Τα εξερευνά συνήθως με βυθόμετρο. Κι εκεί βλέπει τις σκιές, τα ανάγλυφα, το σχήμα και το αντίθετο τους. Γιατί τίποτε δεν είναι ένα, δεν υπάρχει μία αλήθεια. Διασχίζουμε την εποχή των δήθεν, πάντα έτσι ήταν, αλλά τώρα πολύ περισσότερο τα γνήσια έργα δεν προβάλλονται, τώρα οι σύγχρονοι ποιητές διαβάζοντας τόνους από σελίδες και τόμους μιμούνται άλλους χωρίς να το επιδιώκουν ή κάποιες φορές επηρεάζονται τόσο ώστε να πιστεύουν πως γεννήθηκαν με την γλώσσα αυτού του ποιητή που έχουν διαβάσει περισσότερο. Τώρα που πιο πολύ από ποτέ χρειάζεται η ελπίδα μέσα από τα έργα , τώρα πιο πολύ από ποτέ επικρατούν οι φελοί ή οι συνεχιστές κάποιων παλαιοτέρων.. Μα δεν με ενδιαφέρει η συνέχεια ή η μίμηση. Με ενδιαφέρει βαθιά το νέο. Επικρατεί αγλωσσία. Αλλά επικρατεί κι η αγλωσσία των σωμάτων.. Οι άνθρωποι πέφτουν ο ένας επάνω στον άλλο χωρίς να νιώθουν πως είναι ο ένας μέσα στον άλλον. Φαλλός, αιδοίο σαν ναυάγια. Δεν κάνουν έρωτα. Έχουν υποκύψει στην αγλωσσία των σωμάτων.. Ο έρωτας είναι πρόβα του θανάτου. Σαφώς πεθαίνεις επάνω στην συνουσία καθώς όχι μόνο βγαίνεις έξω από το σώμα σου αλλά για αρκετά λεπτά μπαίνεις στο σώμα κάποιου άλλου. Σαφώς προβάρεις τον θάνατο καθώς στην διάρκεια της συνουσίας ζεις σαν να πεθαίνεις, σαν να μην υπάρχεις την επόμενη στιγμή διότι εδώ που τα λέμε δεν είναι το ζητούμενο η επόμενη στιγμή της ζωής σου αλλά αυτή ακριβώς που πεθαίνεις. Οι ποιητές πρέπει να μάθουν από την αρχή να κάνουν έρωτα. Το κοινό να ξεχάσει τις μαιμούδες στον ωραίο τους κήπο και να αρχίσει να ψάχνει τι είναι γνήσιο, να ξαναθυμηθεί ποιο ακριβώς είναι γνήσιο. Το κοινό χρειάζεται να αρχίσει να πίνει. Το αλκοόλ σαφώς βοηθάει στην λήψη των πληροφοριών μέσω των αισθήσεων, μιλούμε για αυτήν την ποσότητα ακριβώς που θα βοηθήσει να κρυφτούν οι αναστολές του λήπτη, γι αυτήν ακριβώς που ο λήπτης δεν θα είναι παθητικός αλλά δημιουργικός ταυτόχρονα. Ναι, ότι με γοήτευσε στην παραμυθοιστορία του Χριστού ήταν ο μυστικός δείπνος. Από τότε, κανείς δεν σκέφτηκε κάτι τέτοιο. Μόνοι οι ποιητές και οι εραστές αυτό κάνουν, έστω κι ασυναίσθητα. Συνουσιάζονται. Μιλούν με το βαθύτερο είναι. Γίνονται ένα. Πλένουν ο ένας την ψυχή του άλλου. Μέσα στον χρυσόμαλλο ήλιο. Μέσα στην αγάπη. -Σκέψεις για την ποίηση και τον έρωτα και την αγλωσσία-

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου