Σε πολεμάω με τον γυναικείο μου μανδύα, πέπλα από χίλιες ηδονές στα αθάνατα σημεία του πόθου, εκείνης της καύλας που δαγκώνει με το δόντι τις πέτρες και τις λιώνει, τις κάνει χιόνι και καίει την Άνοιξη. Με φιλάς με χίλιες γλώσσες. Μελετάς όλες τις ανατομίες μου. Γίνομαι ρήμα που κυλάω, επίθετο που γίνεται μέλι και γάλα. Με πολεμάς βγάζοντας τον γυναικείο μου μανδύα. Τα φύλα μας μιλούν κάνοντας το υπογάστριο να βγάζει φλόγες. Στάχτες και αίμα. Και υγρά και καυτή άμμος. Ο πίνακας στον τοίχο στραβώνει από την ένταση του πόθου και του πολέμου. Μας κοιτάζει και χύνει χρώματα. Δεν θα δοθούμε έτσι απλά ο ένας στον άλλον. Δαγκώνω. Σε δαγκώνω. Με δαγκώνεις. Είμαστε μέσα σε μια διάφανη φούσκα του χρόνου. Μέσα σε αυτήν γίνομαι ωμή θεότητα όπως κι εσύ. Βασικά καίγονται οι θεοί γύρω μας. Όλα τα σύμβολα εξορίζονται μακριά μας. Σε φιλάω. Με φιλάς. Ο χρόνος σκορπίζεται σαν χάδι, το τελευταίο χάδι επάνω σε μια μαργαρίτα. Με πίνεις. Με τρώς. Σε πίνω. Σε τρώω. Οι σάρκες μας χύνονται σαν άλογα αφρισμένα. Λιώνουμε αργά σαν κεριά επάνω στο τελευταίο τραπέζι ενός κόκκινου εστιατορίου. Ο πιο ωραίος τρόπος να κάνεις έρωτα σε μεταφορικό μέσο είναι το τρένο. Στο τελευταίο βαγόνι. Όταν η φούσκα αυτή του χρόνου σκάσει θα χυθούμε έξω σαν τους τελευταίους πολεμιστές. Αλλά όσο ο νους και η καρδιά γεμίζουν από ηδονή και πόθο η σάλπιγγα του πολέμου δεν θα σταματήσει ποτέ. Ο έρωτας είναι ο πιο γλυκός πόλεμος... -Έρωτα ανίκητε στην μάχη-