Μιλάς τον κόσμο και τον κάνεις να υπάρχει, εγώ που σε ακούω, ξεχνώ τις μεταλλαγμένες ιδέες, τους μεταλλαγμένους ανθρώπους, την πικρή αντιγραφή των διεστραμμένων και εξουσιαστών αρουραίων και κατσαρίδων σε πλήρη απαρτία. Μίλα μου για τον κόσμο σαν να είναι ποίημα, με το ποίημα μπορώ να χορέψω και νέκταρ των νησιών να πιω. Καθώς ακούω την φωνή σου, το δωμάτιο γίνεται ένα καράβι χυμένο στον ήλιο που πέφτει μέσα στην θάλασσα. Κολυμπάμε. Μιλάμε. Γελάμε. Ανοίγουμε τους νευρώνες καθρέφτες μας. Κάνουμε έρωτα σαν τους πρωτόπλαστους, δίχως ενοχές και υποκατάστατα της ηδονής. Η ηδονή είναι πηγή φωτός. Πάλι δεν μας φτάνει. Το πολύ γίνεται πιο πολύ και στο τέλος γίνεται το απόλυτο. Περπατάμε τον έρωτα μακριά από τις εκκλησίες, το μόνο που ακούω σε αυτές είναι το λιβάνι και ο πόνος των ανθρώπων. Περπατάμε τον έρωτα αυτόν μέσα σε τεράστιες αίθουσες όπου παίζονται παραστάσεις μόνο για εμάς. Έπειτα περπατάμε στον κόσμο. Δεν σου λέω είσαι ο κόσμος, σου λέω μίλα μου για τον κόσμο. Αυτό το κομμάτι του κόσμου που μου μιλάει είσαι εσύ. Σε φαντάζομαι να περπατάς στην φύση, να τρέχεις σαν ζαρκάδι και ένα έντομο που φωσφορίζει να έρχεται στο στήθος σου. Ο ποιητής κατοικεί στην φύση. Εσύ πάντα τρέχεις πάνω στα αστροφωτισμένα βουνά τις νύχτες. Εισπνέω. Εκπνέω. Μακριά από θυσίες και πρόβατα και λύκους. Μακριά από τους μεταλλαγμένους. Μακριά από ληγμένες ιδέες. Εσύ μίλα μου τον κόσμο. Αυτομάτως γίνεσαι ποίημα. Μπορώ να το χορέψω. Να το υψώσω μέσα μου. -Σαν να ποιείς τον κόσμο-