Θέλω να υπάρξει μια μέρα που θα τους πάρουμε τα σώβρακα. Σε όλους αυτούς που εξαπατούν τις ζωές μας φορώντας στολές και τρώγοντας λέξεις στο στόμα σαν καραμέλες ικανές να συγκινήσουν τον κάθε ανάξιο και αδύναμο δέκτη στο άκουσμα τους. Σε όλες τις στολές θέλω να βάλουμε φωτιά και να βάλουμε στην θέση τους κάτι άλλο, όλοι οι τίτλοι έχουν στολές αν το σκεφτείς αντικειμενικά.. Να ανοίξουν τα φρενοκομεία και να μπουν οι ασθενείς στα γραφεία των πολιτικών και των πολιτικάντηδων και να τους ζητήσουν τσιγάρα, ύστερα να τους πετάξουν τον καπνό στα μούτρα και να τους κλείσουν στα λευκά δωμάτια. Να τους αρχίσουν τα ηλεκτροσόκ και τα χάπια. Και σφαλιάρες. Κι ύστερα να τους πάρουν τα σώβρακα και τα κουστούμια. Κι αυτό λέει να γίνει παντού, να μεταδοθεί σαν ιός από χώρα σε χώρα. Οι γεωργοί και οι ψαράδες να βγουν χορεύοντας στην πλατεία που παρέλυσε το σύνταγμα και να ξημερώσουν εκεί περιμένοντας κι όλους τους άλλους. Οι πλατείες όλου του κόσμου γεμάτες και τα τρελάδικα γεμάτα από αυτούς που καλλιέργησαν την τρέλα. Αμόκ στα τρελάδικα. Να γκρεμίσουμε τον παλιό κόσμο και να ξεκινήσει ο νέος.. Να μπούν στο περιθώριο αυτοί που είναι πολύξεροι και τίποτε δεν έχουν ζήσει.. Γιατί επίσης όλοι αυτοί είναι νεκροί όπως οι πολιτικοί.. Να πάνε στα αζήτητα όλοι αυτοί οι δήθεν <<άνθρωποι του πνεύματος>>, όλοι αυτοί που κουβαλούν διάφορα συμπλέγματα και κρίνουν και κατακρίνουν σύμφωνα με τα συμφέροντα τους... Σύμφωνα με την ηλικία τους, την φήμη και την κλίκα. Στην κλίκα δεν μπαίνει κανείς αυτόφωτος.. Κι αν κάποιος είναι εκτός κλίκας και κάτι δημιουργήσει και γουστάρουν, αυτοί άνετα θα τον αντιγράψουν αφού η υπογραφή των πρώτων δεν κυκλοφορεί σε βιβλίο ή σε πίνακες ή ότι... Ηλεκτροσόκ που θα διαγράψει την μνήμη τους, να τι θα τους χάριζα άνετα... Κοιμόμαστε ανάμεσα σε νεκρούς. Χρόνια τώρα. Απλά όμως τώρα η θανατίλα είναι παντού και πιο ζωηρή από ποτέ... Είμαστε παιδιά της θανατίλας χωρίς να το έχουμε απόλυτα συνειδητοποιημένο.. Και κανείς δεν υπάρχει να το φωνάξει να ξυπνήσουμε... Να τους πάρουμε τα σώβρακα ρε.. Να βγουν γυμνοί στους δρόμους δίχως τις στολές τους... Ούτε μπάτσοι, ούτε πολιτικοί ούτε παπάδες... Όλοι για όλους κι όλοι για όλους.. Να τους πάρουμε τα σώβρακα. Μας έχει πάρει σβάρνα η μπόχα της θανατίλας... Καπνίζω και σε περιμένω. Μια ημέρα ή μια νύχτα... -Περί θανατίλας και στολών-