Ξαπλώνω με τα χέρια ανοιχτά, μικρές τρύπες από τα καρφιά που τους έσκαψα, οι πληγές τους ανοίγουν σαν βεντάλιες σαν σε θυμηθώ, ο χρόνος ξεκουμπώνει ένα βλέφαρο, το μάτι με κοιτάζει, κι είναι τα καρφιά αβέβαια, τι να πονέσουν, τις αρχαίες πληγές μου ή αυτές που έσκαψα μόνη, το μόνο σίγουρο είναι, πως όταν σε θυμάμαι, ομάδες πουλιών έρχονται στο δωμάτιο και στην καρδιά μου φωλιάζουν προστατεύοντας το αίμα, το αίμα που φύλαξα για σένα.. -Άτιτλο-