Ροδόσταμη

Εννιά ήταν οι χορεύτριες κάτω από το πικρό λυκόφως
μα από όλες η Ροδόσταμη ξεχώριζε,
από την κνήμη, τον αστράγαλο της αντλούσαν οι άλλοι φως.
Ο παρατηρητής, διέκρινε καθαρά πως με μια μοίρα ευγενική ήταν δεμένη,
σαν γύριζε ανάμεσα στις άλλες το φως κύκλωνε την σκηνή,
κι αυτός που έγραφε με κόκαλα και αίμα σκεφτόταν όλα που αφορούν το ποίημα,
τι άλλο να ταν άραγε εκτός της αυστηρής διαλεκτικής των αντιθέσεων το ποίημα,
τι άλλο ο χορός, εκτός της βαρύτητας και της πτητικότητας
του σώματος.
Είχε πολλές φορές ραγίσει τους αστραγάλους της
για να καταφέρει να φέρνει τούτο το θάμπος στα μάτια
και τις σκέψεις της ψυχής για τον παράδεισο και την κόλαση.
Η ιδιωτεία η αυστηρή στην τέχνη πάντα γεννά θεμέλια γερά,
τα νιώθουν, παρά τα βλέπουν οι θεατές,
μπορείς και να πεις πως φτερά ανάλαφρα φυτρώνουν στις πλάτες,
πρώτα σε αυτούς που είναι κομμάτια της τέχνης
κι έπειτα σε αυτούς που παρακολουθούν τα γινόμενα,
κι αυτό που είσαι με αυτό που δεν είσαι αλλάζουν δρόμο
και κατεύθυνση.
Εννιά ήταν οι χορεύτριες , η Ροδόσταμη ήταν η έβδομη,
το λυκόφως πικρό και ο κόσμος απέραντος,
τόσο, που μπορείς να πεις πως μέσα σε ένα κοχύλι χόρευε η κοπέλα,
κι οι ήχοι που άκουγε κουμπώνανε στα μέλη της,
προεκτάσεις στην άβυσσο και στον έρωτα άπλωναν τα αόρατα κλαδιά τους