Είναι κάτι παράξενες νύχτες, που πριν κοιμηθώ,
δίπλα μου κάθονται φαντάσματα
Μου διηγούνται λυπημένα ιστορίες για πόλεις που κάηκαν,
άλλες από πόλεμο άλλες από πυρκαγιά γκριζοκόκκινη,
στέκομαι βουβά και ακούω το κλάμα τους το απαλό,
τρέμουν λίγο, οι γραμμές στο στόμα
τους
Ένα από αυτά, κρατά το κουφάρι ενός άντρα που ήταν πανώριος,
... αλύπητος στις μάχες των ανθρώπων,
μα ήρθε η στιγμή του να αρχίσει να γράφει ποιήματα
και σαν έγινε αυτό την ζωή του 'εδωσε στον θάνατο,
με ένα περίστροφο που κόλλησε στον κρόταφο
Μεθυστικές κρύπτες στους τοίχους τότε ξερνούν λιβάνι,
σκέπτομαι όλους αυτούς που χάθηκαν,
μα πιό πολύ σαν γυναίκα λυπάμαι τις γυναίκες που για πάντα τους έχασαν,
και σαν παιδί κλαίω για τα παιδιά τους
Κινώ τότε τα νήματα μου στον καθρέφτη και κοιτάζομαι,
είναι άραγε η δύναμη του θανάτου ή η ζωή που μαζί τους κάποτε έζησα που με κλονίζει;
Και το δέντρο που στις ρίζες του στέκομαι αβέβαιο μοιάζει,
αναρωτιέμαι δυνατά αν αξίζει τον κόπο η ζωή που χάνω αναλογιζόμενη ή αν αξίζει που τις άλλες τόσο έντονα συναισθάνομαι,
άβυσσος θα μου πεις, είναι η ζωή του κάθε ανθρώπου...
Φτερά, νήματα, στάχτες και αίμα σε αυτό το ανάμεσα της ζωής και του θανάτου...