....

Νοστάλγησα το τίποτε,
να μην είμαι, να μην ξέρω, να μην ζητώ,
μόνο να βλέπω πίσω από αυτά που επιμελώς κρύβονται,
μα αν δεν ήξερα πως θα καταλάβαινα πως είναι κρυμμένα,
όχι, τίποτε,
ένα μπλέ τίποτε ή ίσως και λίγο κόκκινο,
μια διάθλαση φωτός στο μαύρο
ένας στεναγμός κάτω από το παλιό δέντρο,
λίγο ρετσίνι, ένα πουλί που τραγουδά σαν ξενιτεμένος καημός,
νοστάλγησα το τίποτε,
... δεν μπορώ να αντέχω τα τόσα είναι,
τα τόσα είμαι,
τίποτε δεν είναι, δεν είσαι,
όλα είναι φυσικές παροχές που θα λήξουν,
θέλω να μπω στο τίποτε, να αρχίσω να αναπνέω με βράγχια,
πολλές φορές δεν θυμάμαι τι είμαι ή ποιά, ίσως μια καλή αρχή αυτή είναι για να βάλω σημάδια...