Μελισσάνθη

Τα πρωινά ραμφίζει τα πουλιά, τις νύχτες ταξιδεύει,
είναι της Μελισσάνθης ,η ύπαρξη ,της άθικτης.
Ένας νόστος αέρας μετακινεί τον χιτώνα στα πόδια της,
χαιδεύει τα βελούδα των βλεφάρων,
κάνει τους άλλους να αναρωτηθούν πόσο θωπευτικές κινήσεις
μπορεί,
να συλλάβει ένα βλέμμα,
ενέδωσε σε πειρασμούς φρενήρεις
... κι ενδίδει.
Μα καθώς πίσω από το παράθυρο ακούει την θάλασσα,
εκεί την κοιτά μέρα νύχτα η μοίρα, την έταξε να ζήσει έξω από κάδρα που κρατούν απλές τελείες και γραμμές.
Και παραμένει ως άθικτη, προκαλεί τις θεότητες να κάνουν μελέτη,
πως γίνεται από μετασονύχτιες πράξεις και έρεβη, αυτή,
αυτή, να παραμένει ως άθικτη.
Μα είναι αυτό που σκέφτηκε από τότε που ήταν παιδί,
όλα αυτά που εισχωρούν μέσα στο ανάγλυφο της ψυχής
γρήγορα κινούνται κατά την θέληση του πεπρωμένου.
Η ανάγκη οργανώνει το μυστήριο,
εκεί θα πάψει για λίγο η γνώση να μετακινεί τα αόρατα βουνά της θέλησης,
των πεποιθήσεων,
αυτό που υπάρχει σήμερα αύριο δεν θα είναι,
κι είναι ατράνταχτη η υπομονή της ανάγκης της.
Γι αυτό η Μελισσάνθη από παιδί περιμένει τον άθικτο,
από ανάγκη θα του αφιερωθεί και θα γίνει ιέρεια,
μέλι θα σωρεύει στα μάτια της και θα γίνουν κίνηση κι ανάπαυση,
για κείνον που από τα κάστρα του, θα ρθεί και θα φανεί,
από την πρώτη στιγμή η ίδια ανάγκη.
Η αλήθεια και το ψέμα είναι φραγμοί, αν τα αντιστρέψεις στην κατεύθυνση, το ίδιο θα δείχνουν σαν στόχος,
ένα κενό που πνίγεται από το πρωτόλειο της ύπαρξης,
αυτή είναι η ανάγκη,
της Μελισσάνθης που είναι άθικτη,
ραμφίζει πουλιά τις μέρες,
τις νύχτες ταξιδεύει,
με γόνατα από μικρές πέτρες με φίλντισι,
με στόμα που κι οι θεοί όταν κοιμάται επισκέπτονται,
να πιπιλήσουν σαν βρέφη το μέλι της,
κι ύστερα να πετάξουν στην μακρινή τους σπηλιά,
να φτιάξουν νέους Προμηθέες,
μα η φωτιά της ανάγκης θα είναι άθικτη όσο υπάρχει η ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ...