Καθώς τα μάτια αρπάζουν το κενό
κι ο κόσμος επιστρέφει πίσω τις μορφές του,
η ποίηση ,κατακόρυφα φωνάζει,
αφήνει τα μαλακά της πρόβατα στο δωμάτιο
κι ο τύπος στο λιμάνι κόβει βόλτες φορώντας ένα λεπτό τσιγάρο
δίπλα στο αυτί του,
μέσα σε ένα κόκκινο χαρτί έγραψαν το αντίο οι εραστές που έμεναν στην γειτονιά την κάτω,
το βρήκε η γυναίκα σε ένα πλατύσκαλο, το διάβασε,
και γιατί ήξερε να φεύγει ,πάντα έτσι έκανε, έφυγε πάλι κρατώντας το,
γι αυτό το κενό πλάτυνε
και τα ποιήματα γονάτισαν ώσπου να ανέβουν ξανά...