Ξεχνάς, φαίνεται..
όχι, δεν ξεχνώ τα βασικά, η αλήθεια είναι πως μεγάλωσα βέβαια και είμαι επιρρεπης στην αμνησία,
όχι όμως στην αναλγησία..
Πέρασαν από πάνω μας τόσα,
χωριά στα νησιά κι η πόλη που ήταν πένθιμη και εχθρική στα πάντα μας.
Μέσα σε τόσους αχυράνθρωπους πάντα βρίσκαμε τρόπο, να βρέχουμε όμως τα μάτια μας..
Τώρα κάπως κουρασμένοι, λίγο νικημένοι σαν πικρόγλυκοι
θα κατεβάσουμε λίγη ψημέ...νη ρακή,
να γλυκάνουμε το λαρύγγι μας που στάθηκε μέσα στην συγκίνηση
της στιγμής,
υπάρχουν οι εξομολογήσεις που ναι σαν σφραγίδες ανεπίσημες
μέσα σε μια φανερή επισημότητα.
Κι άντε πάλι να αποδείξουμε πως ο χρόνος έχει κάτι ωραίο και για εμάς,
θυμάσαι;
Εμείς είμασταν που πετούσαμε μέσα σε τόση ομορφιά,
κολυμπούσαμε σαν χαριτωμένα σπερματοζωάρια,
χωρίς να ξέρουμε τότε πως μέσα σε άλλους θα γυρεύαμε
στίγματα χαράς,
ο Ροδόπουλος πάλι, μόλις τώρα γέλασε,
είπε να σου πω πως ότι χάνεται από ζωή κερδίζεται σε τέχνη,
και καγχάζοντας του έτριξα τα δόντια μου και του πα φάε σκατά.
Κι όμως, ποτέ δεν είναι λίγος αυτός που αγαπήθηκε κι αγάπησε πολύ,
έτοιμοι φυσικά πάλι να ηττηθούμε μέσα στους αχυράνθρωπους,
ζητούνε αποδείξεις και πειστήρια,
μην φοβάσαι,
ποτέ δεν θα με δώσω έτσι αναίμακτα..