Πέτα τα φθαρμένα, τα λερά, τα στοιβασμένα
σε μια γραμμή τεθλασμένη,
αγγεία που κόπτονται για σένα
και χήνες περπατώντας στην αμμουδερή ακτή σου φωνάζουν,
πίσω τους ένας παλιός άντρας με ένα ραβδί,
αρμυρίκια σε συστοιχία δοξάζουν χαιδέματα,
ακόμη κι αυτά εκλείπουν, σαν την θέληση,
αυτήν που κραδαίνεις στην καρδιά σου ενώ πορεύεσαι
σε ένα τοπίο σκληρό στην πατούσα, στεγνό,
ριγανισμένο,
... ξέρεις αυτοί που μας βλέπουν κρατούν μικροσκόπια,
την ματιά μας αν έχει αλήθεια κι αρχαία ομορφιά θέλουν να ξέρουν,
αποδείξεις δεν βγαίνουν σε αυτό που υπάρχει,
είτε υπάρχει, είτε όχι αυτή,
αυταπόδεικτη σαν τον θεό που υπάρχει μέσα σου,
υπάρχει,
κι όταν υπάρχει έρχεται όταν είσαι μέσα,
στην αρχαία σπηλιά,
της κοσμογονίας,
της απλής σοφίας των πουλιών,
στο τρέμισμα των πουλιών,
αν ήταν να πεθάνω,
εδώ στις Κυκλάδες να με κάψετε....