Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Υφάλμυρη η γυναίκα γονατίζει, τις ιέρειες του έρωτα ταίζε,ι με κρασί, αίμα και σάρκα/
Σε ένα μαύρο πλοίο ,αφημένη, κοιτάζει τις μέδουσες και τους εραστές/
Στην έκσταση επάνω, άντρες πρόστυχοι και άγριοι,
αυτοί που θέλησαν να γίνουν άγιοι πιό πολύ την εκδικήθηκαν,
την μίσησαν,
μόνο οι πιστοί του παράλογου την έκριναν με λογική.
Ο βυθός, το σπίτι της, ταράζεται, από λίγα δάκρυα για τον χαμένο αδελφό της/
Αιώνες δυό, αιώνες τρείς,
μια θαλάσσια ανεμώνη ανάμεσα στα στήθια της φωνάζει,
ποιό ήταν αυτό που περισσότερο, την έκανε γυναίκα-ψάρι,
ο αδελφός της ή όλοι οι έρωτες που δεν υπήρξαν ένας/
Την κοιτάζω τώρα, σαν πλωραία πανωραία σε ένα αρχαίο καράβι,
τίποτε δεν άλλαξε από τότε που ξεκίνησε ο κόσμος...

(Υφάλμυρη γυναίκα)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου