Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

ΠΟυ πάνε οι λέξεις όταν φεύγουν από το στόμα,
με κατακόρυφες πτήσεις φεύγουνε και πάνε, 
ύστερα ο απόηχος της φυγής τους συνοδεύει μια μοναξιά στο δωμάτιο,
έναν περίπατο στην άβυσσο και πάνε, σαλεύουν στα σκοτάδια κι άλλοτε φωτίζουν τις στρογγυλές γωνίες σε όσα δεν είπαμε.
Μπορείς να προσποιηθείς, μπορείς να γευματίσεις μέσα στην κόγχη τους 
την πείνα της ζωής σου.
Αυτό είναι το πιό δύσκολο,
όσα που λες να τα εννοείς.
Το τελευταίο μου ποδήλατο ήταν μια λέξη που δεν τήρησες,
το τελευταίο νεύμα σου ήταν η φυγή σου.
Όλα που λέγαμε, ήταν όσα θέλαμε
μα δεν μπορούσαμε να πράξουμε.
Κάθε λέξη έχει μια άλλη απέναντι,
αμφισβητεί την ύπαρξη της άλλης, το μόνο που μένει
είναι η πιό συγκινησιακή εντύπωση της μίας,
ίσως κι η έκφραση στα μάτια κατά την εκφορά.
Ο άνθρωπος είναι δύστροπος και δύσπιστος,
γι αυτόν ακριβώς τον λόγο οι λέξεις αντί αυτού παράγουν ένα έργο,
ένα θεατρικό μονόπρακτο για λίγους θεατές.
Μέσα στους πολλούς οι λέξεις χάνονται,
αλλοτε πάλι γλινονται κυματοθραύστες...

(Η υπόθεση των λέξεων)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου