Έχεις δει τις γυναίκες ,πως κοιτάζονται μεταξύ τους ,σαν αγρίμια που οσμίζονται τον κίνδυνο, σαν κάποια άλλη γυναίκα, ωραία, συστηθεί από κάποιον άλλο στην παρέα τους;
Έχεις ακούσει την αράχνη στο μυαλό της γυναίκας, πως φτιάχνει ιστούς να πείσει για την αδυναμία της φύσης της, πως τάχα μου είναι θύμα και χρειάζεται την πλήρη προστασία ενός μυρμηγκοφάγου ή κάποιου που είναι απόσταγμα, μητρικού ή ...πατρικού, ευνουχισμού;
Έχεις δει τα μικρά αγόρια που μετρούσαν το μέγεθος του πουλιού τους ,πως μεγάλωσαν και παίρνουν τον ρόλο του κοκόρου σε ένα φτωχό κοτέτσι;
Έχεις ακούσει πόσα ψέμματα έχουν πει ανάμεσα τους για να πείσουν ο ένας τονάλλο, για το πόσες γυναίκες ακριβώς πήραν στο κρεβάτι τους;
Κι αυτές που τους αντιστάθηκαν, ω, αν μπορουσες να ακούσεις με πόσες πρόστυχες περιγραφές μεταξύ τους μοιράζονταν στύσεις και στάσεις που ποτέ δεν συνέβησαν...
Ο έρωτας δεν θα υπάρξει σε αυτούς τους ανθρώπους ποτέ σαν αλήθεια.Και σαν βίωμα. Δεν θα πληγωθούν από την απεγνωσμένη μοναξιά του ερωτευμένου, ούτε θα γίνουν χαμαιλέοντες για να γευτούν τις εκδοχές του.
Αυτοί, μόνο ίντριγκες θα ζήσουν και λειψές σωματικές ανταλλαγές υγρών.
Τα σώματα στον έρωτα, είναι κλεψύδρες που αδειάζουν την άμμο το ένα κομμάτι στο άλλο με την προυπόθεση να σκοτώσουν τον θάνατο και να ακινητοπιήσουν τον χρόνο.
Ετούτα τα κήτη εγωισμού και αδυναμίας της σκέψης δεν θα ζήσουν ποτέ τον έρωτα γιατί ποτέ δεν θα έχουν την δύναμη να δοξάσουν τον άλλο.,
Καποτε ο έρωτας περπατά ξυπόλητος στα αγκάθια για να βρεθεί στην πλούσια κοιλάδα της απόλαυσης , της πληρότητας και της γνώσης.
Μπορεί να ντυθεί και ζητιάνος και να ικετέψει.
Να γίνει μαινάδα και να σαρώσει θύελλες.
Μα καταλήγει να γίνει ο εαυτός του...
Ευγενής και άγριος και πάντα κυρίαρχος.
Το πάθος,, που διαβάζεται λάθος στο τέλος ποτέ δεν υπήρξε πάθος παρά μια απομιμηση.,
Έτσι προχωρούν οι άνθρωποι, σαν ξένοι, μονότονοι πάντα με την πανοπλία τους έτοιμη για να μην τραυματιστούν.
Μα δεν ξέρω κάποιος να έγινε άνθρωπος γιατί δεν πόνεσε ποτέ του.
Δεν έπιασε πάτο στο πηγάδι, δεν έκλαψε, δεν πνίγηκε από δάκρυα, δεν χόρεψε με τον πόνο...
Ο έρωτας είναι η μοναδική δύναμη που απαλλάσει τον άνθρωπο από την ανία της ύπαρξης και το δεδομένο της αδυναμίας του.
Ίσως κι η τέχνη κι η επιστήμη αλλά με κάποιον άλλο τρόπο.
Ετούτα τα όρθια κτήνη δεν θα το μάθουν ποτέ, ετούτα τα κτήνη σαβουρώνουν ότι βρούν στο πέρασμα τους.
Δεν πλήττω μόνο βλέποντας τους, μου ξυπνούν και το αρχαίο ένστικτο του δολοφόνου..

(Σκέψεις στην άμμο)