Αυτό, που από παιδί με συγκινούσε, ήταν οι συμμορίες,
όχι οι παρέες και οι τύποι οι παμφάγοι. οι τυπικά νομοταγείς.
Οι παρέες στερούνται το αρχέγονο ένστικτο της θυσίας ο ένας για τον άλλον,
οι παρέες απλά στηρίζουν τις θέσεις τους και διασκεδάζουν τον καιρό τους μιλώντας και πίνοντας.
Την επόμενη μέρα, ξεμέθυστοι θα πάνε στην δουλειά τους κι η μνήμη δεν θα υπάρχει παρά σαν μια κουκίδα στον καθρέ...φτη, σαν μυγόχεσμα.
Οι συμμορίες είναι σαν να έχουν αλλάξει αίματα νύχτες σελήνης ,
αυτοί που πριν ήτανε ξένο,ι ύστερα από αυτό ,έγιναν αδέλφια.
Όχι αδέλφια-σύντροφοι του μεροκάματου της μιας βδομάδας,
μακριά από αυτούς τέτοια μιζέρια.
Αν τα παιδιά δεν στριμώγνονταν στους παιδότοπους της αηδίας κι ήταν έξω στα πάρκα θα ξεκινούσαν οι αυριανές συμμορίες του μέλλοντος.
Συμμορίες πόλεων εναντίον συμμοριών κρατών...
Παιδί ανήκα σε μια σχολική συμμορία που τα αγόρια δεν μαθαίνανε τι είναι φαλλοκράτης ούτε νταβατζής...
Έπειτα μεγαλώνοντας άρχισα να κάνω φίλους κι άρχισα να μετράω μαχαιριές.
Κι όμως ποτέ δεν θέλησα φιλίες, συμμορίες γλυκόπικρες αναζήτησα,
απλά δεν υπήρξα τυχερή.

( Φιλίες και άφιλα πτώματα)