Η διακριτικότητα είναι πλέον πολυτέλεια, ραγιάδες της μνήμης σέρνουν απελπιστικά το κεντρί της πληγής τους,
το μπήγουν πάντα στον πιό αδύναμο ή πρόθυμο στην αναζήτηση για παρέα.
***
Γίνε όμορφος, δεν θα καγχάσω, το γέλιο σου δεν θα χορτάσω, θα πεινάω γι αυτό, με μάτια φλογισμένα.
***
Ζούμε άγρια, ζούμε παράλογα, μακριά από την φύση των ανθρώπων,
είμαστε οι εν δυνάμει <<Κiller>>.
***
Φετιχιστές του... φόβου ή των πιό σκοτεινών ενστίκτων.
***
Μα εγώ, με άδειασα σε ένα πηγάδι, να μην παραβιάσω με θέλγητρα ψεύτικα την ομορφιά σου.
Με έκανα πέτρα κι ύστερα ψωμί και ψάρι.
Να ξέρω να χορταίνω την πείνα σου χωρίς να κουράζω.
****
Σε πήγα στα βράχια και ξύσαμε αλάτι, βάλαμε στις πληγές μας να πλυθούν.
****
Έπειτα, επάνω σε ένα βράχο μεσοπέλαγα,
μονάχα εμείς και οι γλάροι αλλάζαμε δέρματα και σώματα.
***
Σε νιώθω.
Κάθε σούρουπο που το νησί αλλάζει θωριά.
Κάθε πρωί που το φως καίει.
Δεν είναι παράλογη η αγάπη, παράλογο είναι να κάνεις πως δεν την βλέπεις..
***
Ας αδειάσουμε τα ποιήματα στην θάλασσα.
Σαν μπούμε μέσα τους, άλλα νησιά, αχαρτογράφητα, θα φανούν.
Είναι όσα κατάπια και δεν σου είπα μεσάνυχτα σε μια γεμάτη σελήνη.
Είναι όσα κεντριά μου έμπηξες και έγιναν τριαντάφυλλα λευκά.
Έτσι θα γινόταν γιατί είσαι όμορφος..

( Ο Κυκλάδος)