Διαβάζω βιβλία αγαπημένων, (τελειώνω σύντομα το μπαρ Φλωμπέρ του Αλέξη Σταμάτη), με περιμένουν αρκετά βιβλία ακόμη του Στέφαν Τσβάιχ, το κουκλόσπιτο έχει γεμίσει βιβλία και αστέρια που μπαίνουν από την πίσω βεράντα.
Η βλακεία κι ο σκοταδισμός της Αθήνας είναι πολύ μακριά.
Καθημερινώς περπατώ και έχω κάνει τα πόδια μου γερά σαν πέτρα.
Καθημερινώς εξασκούμαι στην γλώσσα των ζώων, αυτό σημαίνει πως ξεφεύγω αρκετά από την προσποίηση των λέξεων, ξεχνώ δηλαδή πως με τις λέξεις πουλάς κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματιικότητα είσαι...
Ξαναθυμάμαι με τρυφερότητα κομμάτια της παιδικής ηλικίας που είχα ξεχασμένα...
Ανακαλύπτω πως η ευαισθησία είναι ένα αρκετά μεγάλο μέρος δύναμης.
Αποφάσισα να μην την κρύψω ποτέ για να δείξω κάτι άλλο, όποιο κόστος κι αν έχει αυτό...,
Δεν είμαστε πωλητές, είμαστε απολαυστές.
Αυτός ο απειροελάχιστος κόκκος που είμαστε μέσα στο αχανές σύμπαν χρειάζεται να ζήσει ένδοξα και αληθινά.
ΔΕν είναι κακό να στέλνουμε στον διάολο κάποιους που το αξίζουν αυτό με το σπαθί τους...
Ο αυτοσεβασμός είναι το πρώτο πειστήριο της απόλαυσης...
Ναι, εδώ βρίσκω ξανά κομμάτια μο,υ που στην πόλη ήταν γεμάτα σκόνη και μου θάμπωναν τον νου..
Ένα κομμάτι από αυτά ,με βρήκε κάπου ενώ περπατούσα, μου ζήτησε εξηγήσεις, μου είπε πως οι βλάκες κι οι επηρμένοι δεν αντιμετωπίζονται με ευγένεια αλλά με δυνατές κλωτσιές, εγώ το 1913 άφησα την ευγένεια να με κυριαρχήσει τόσο ώστε να γίνει ηλιθιότητα.
Πάντα όταν περπατώ κάνω τις πιό γεμάτες και διαυγείς σκέψεις.
Εντάξει, ήταν λάθος από μέρους μου, αλλά αυτό σημαίνει στο κάτω κάτω, πως αφού ακόμη κάνω λάθη κι ενώ είμαι αρκετά έμπειρη ,πως έχω ακομη αρκετές δόσεις αθωότητας και ειλικρινούς διάθεσης απέναντι στους άλλους χωρίς να έχω γίνει<< πονηρίδης>> και προκατειλημένη βάζοντας τους άλλους σε κουτάκια..
Ναι, έχω αρχίσει να αλλάζω...
Συνεχίζω να ζω..