Τραγούδι από μετάξι,
σε παρατηρώ και τα μάτια μου γλυκαίνουν, βυθίζονται σε έναν υγρό κόσμο.
Ολες οι πλάνες μου, στον τοίχο βγάζουν μάτια, σε κοιτούν και μαλακώνεις.
Δεν ήταν ποτέ απροσπέλαστος ο κόσμος μου,
ο φόβος σου ήταν, αυτό το αρχαίο κτήνος με το μαύρο σπαθί.
Κι ύστερα, μόλις έπαψε το αηδόνι, εσύ έγινες τραγούδι.
Καταπίνω τις νότες σου στον λάρυγγα και σε εξυψώνω.
Κι έκανα, όλου του κόσμου τις προδοσίες,, μια συγνώμη.
Έτσι εξυψώθηκα για σένα,
τώρα σε τραγουδώ σε ένα μικρό δωμάτιο που μπαίνει ο ήλιος.
Έχω παρέα έναν λευκό σκύλο,
φίλος και ακούραστος ακροατής μου.
Το να μην είσαι μόνος σε αυτόν τον πληκτικό κόσμο είναι κάτι,
μα σπουδαιότερο μοιάζει να έχεις φίλο τον εαυτό σου.
Έτσι το ύστερα μοιάζει μια όμορφη, τρυφερή περιπέτεια.

(Κλωστές και ήχοι)